Albanese schreeuw in de woestijn

Het Albanese persbericht klinkt meer als een noodkreet. Het leest als een brandbrief. „Inderdaad. Het is een schreeuw in de woestijn. Niemand luistert naar ons. Hopelijk bereiken we via deze brief alsnog het nieuwe kabinet in Nederland. Wellicht onze laatste kans”, licht Shabani toe.

Waartoe? „Den Haag dient om een spoedberaad te vragen van de ministers van buitenlandse zaken van de Europese Unie. De inzet is niet minder dan een vreedzame oplossing voor het vraagstuk Kosovo”.

Hoeveel personen omvat de Albanese gemeenschap in Nederland overigens? „Plusminus 6000 mensen. Zij zijn afkomstig uit Kosovo, Macedonië en Albanië. Een precieze telling is onmogelijk, want alle asielzoekers uit Kosovo worden nog steeds als Joegoslaven ingeschreven. Let wel, de Joegoslavische nationaliteit bestaat niet meer!”

Onomwonden poneert Shabani dat de zogenoemde Contactgroep voor de Balkan –VS, Rusland, Groot-Brittannië, Frankrijk, Duitsland en Italië– „zichzelf machteloos” heeft gemaakt „bij het zoeken naar een reële oplossing” voor de Kosovo-kwestie.

Zijn nadere uitleg: „Die machteloosheid vloeit voort uit de blanco cheque die de internationale gemeenschap vooraf aan Slobodan Milosevic heeft gegeven. Zij beklemtoonde immers keer op keer tegen Milosevic de onafhankelijkheid van Kosovo onder geen beding te zullen erkennen. Juist die opstelling betekende een geweldige ruggensteun voor Milosevic. In feite was en is dat een internationale vrijbrief voor hem om gewoon zijn gang te gaan in Kosovo. Tot het einde...

Daardoor staat de internationale gemeenschap nu met lege handen. Zij ontbeert een politieke doelstelling voor een eventueel ingrijpen in Kosovo. Als je Kosovo, tegen de Joegoslavische grondwet van 1974 in, tot een staatkundig onderdeel van Servië verklaart, plaats je jezelf buitenspel. Dan geldt het motto: Geen inmenging in de interne aangelegenheden van een ander land. Naar ons vermoeden verzet de internationale gemeenschap zich eigenlijk doelbewust tegen een verdere wijziging van de huidige staatkundige structuur op de Balkan. Daarmee zet zij in op Klein-Joegoslavië onder Slobodan Milosevic”.

Volkenmoord
De Joegoslavische president buit de schuldige krachteloosheid van de internationale diplomatie optimaal uit, aldus het Albanese persbericht. „Door deze machteloze houding heeft Slobodan Milosevic de gelegenheid de etnische structuur van zijn land te veranderen door genocide (volkenmoord, red.)”.

Geen geringe beschuldiging. „Zeker. Als je stelselmatig de onschuldige, ongewapende burgerbevolking van Kosovo van huis en haard verdrijft, kan ik dat niet anders dan genocide noemen. Milosevic doet dat alleen op een andere manier dan Hitler. Die roeide zijn weerloze slachtoffers uit met gaskamers. Slobodan Milosevic maakt ons weer dakloos, snijdt de Albanezen in Kosovo af van de meest elementaire voedselvoorziening, eten en drinken, laat hen, kortom, verhongeren. Hoewel iets tijdrovender, is het effect hetzelfde”.

Een “etnische zuivering” van Kosovo zal Milosevic nooit lukken, meent Zilal Shabani. „Wij zijn een heel taai volk. Wel zal Milosevic, in samenwerking met de internationale gemeenschap, de Albanezen in een eeuwenlange ondergeschikte positie willen dwingen. Vandaar zijn streven naar een aanzienlijke reductie van het aantal Albanezen in Kosovo. Ziedaar het immense vluchtelingendrama van vandaag. Tussen de 280.000 en 300.000 mensen naar Albanese schattingen”.

Ongehinderd 'veegt' Milosevic en passant de grensgebieden van Kosovo met Albanië en Macedonië 'schoon'. „Eén groot niemandsland”, verklaart onze zegsman. „Ik durf haast te garanderen dat daar geen huizen meer mogen staan zolang Slobodan Milosevic niet wordt opgepakt als oorlogsmisdadiger.

Ja, de Macedonische president Gligorov is daarbij zijn trouwe handlanger. Een ware ramp voor het Albanese volk! Toch hoeft dit samengaan van Belgrado en Skopje niet te verbazen. Tenslotte komen Milosevic en Gligorov allebei van dezelfde school, de communistische school. Zij achten zich met hun volken superieur. De anderen, onder wie de Albanezen, zijn in hun ogen slechts ondergeschikten”.

Grote gewetensnood
Shabani heeft meer pijlen op de boog tegen het Westen. Dat laat zich in de acute Kosovo-crisis notabene ringeloren en politiek verlammen door een uiterst hulpbehoevend Rusland (geen gewapende interventie van de NAVO contra Servië). „Als het Westen de geldkraan naar Rusland dichtdraait, is het met dit land gebeurd”, lezen we in het persbericht. Nee, westerse politici grijpen het dwarsliggen van Moskou gretig aan om de eigen passiviteit inzake Kosovo tegenover het thuisfront te kunnen rechtvaardigen, luidt het harde verwijt van onze gesprekspartner.

Waarschijnlijk nog meer pijn doet het hem dat Zwitserland de bankrekening van de Albanese gemeenschap aldaar heeft geblokkeerd. „Gelden die bestemd waren voor onderwijs, gezondheidszorg en voedsel”, vermeldt het Albanese persbericht.

„Die tegoeden worden al jaar en dag beheerd door onze ondergrondse regering”, vult de ondertekenaar mondeling aan. „Bekommerde de internationale gemeenschap zich soms in het verleden om het levensonderhoud en de voorzieningen van de Kosovaren? Nee toch!

Door het blokkeren van Albanese rekeningen in het buitenland oefent de internationale gemeenschap welbewust druk uit op ons om ons te verzetten tegen de activiteiten van het UCK (Bevrijdingsleger van Kosovo). Zo worden de Albanese gemeenschappen in Europa in grote gewetensnood gebracht. Steunen wij het UCK, dan verhongeren onze broeders en zusters in Kosovo vanwege de financiële blokkade van de internationale gemeenschap. Wat moeten wij nú doen?”

Blaffen, niet bijten
Die prangende vraag beweegt de Albanese gemeenschap in Nederland zich in het openbaar tot twee gezagsinstanties te wenden. Zij vraagt van de internationale gemeenschap de instelling van een onmiddellijk vliegverbod boven Kosovo, het verstrekken van een ultimatum aan Milosevic om binnen 24 uur zijn troepenmacht uit Kosovo terug te trekken op straffe van precisiebombardementen op Servische militaire doelen en een totale economische boycot van Belgrado, inclusief sancties tegen de schenders van deze maatregel.

Hoe reëel zijn deze Albanese verlangens, gelet op de tot op heden weinig doortastende houding van de internationale gemeenschap? „Wij vragen simpelweg wat zij altijd geblaft heeft in de richting van Milosevic”, repliceert Shabani laconiek. „Niets meer of minder. Laat de internationale gemeenschap in het andere geval ophouden over de naleving van mensenrechten te reppen. Laat zij anders zwijgen over de „geleerde” lessen van Kroatië en Bosnië”.

De 'Nederlandse' Albanezen laten Den Haag evenmin buiten schot: „Aan de Nederlandse regering vragen wij de Joegoslavische ambassadeur uit te wijzen zolang Belgrado het gestolen defensiematerieel, dat ingezet wordt door het Servische leger tegen de burgerbevolking van Kosovo, niet heeft teruggegeven”.

Advies van Shabani: „Waarom zeggen de VN niet, dat is materieel van onze vredesmacht. Geef je het niet terug, dan komen we het zelf ophalen! Dan treed je pas naar behoren op tegen een dictator”.