Buitenland | 5 juni 2001 |
Oud-directeur Lovers Rail ziet wat in traject naar Surinaams binnenlandHoop voor mislukt Lely-spoorVan onze correspondent Halverwege de jaren negentig nam het ministerie van Transport, Communicatie en Toerisme (TCT) zelf het initiatief om de spoorlijn, die in het begin van de twintigste eeuw werd aangelegd, voor toeristische doeleinden weer operationeel te maken. Het traject werd ontdaan van onkruid, de locomotieven en wagons onder het stof vandaan gehaald. Maar kort na de feestelijke maiden trip bloedde het stilletjes dood. Er maakten te weinig toeristen en lokale bewoners gebruik van het spoorlijntje. De zogeheten Lawa-spoorlijn was het geesteskind van Lely. Als gouverneur van Suriname zag hij kort na zijn aankomst in de kolonie in 1902 het belang in van een verbinding van Paramaribo met de ontoegankelijke jungle. Het goud dat daar uit de bodem werd gehaald, zou per trein eenvoudig naar de hoofdstad kunnen worden vervoerd. In 1903 werd met de aanleg begonnen, waarbij vooral Curaçaose zeelieden werden ingezet. Op 1 januari was 173 kilometer gereed, de helft van het beoogde traject. Het overige deel is er nooit gekomen. Want veel goud werd er niet vervoerd, omdat er te weinig werd gewonnen. De enigen die er frequent gebruik van maakten waren de bewoners langs de spoorlijn, die hun agrarische produkten naar de stad brachten. De goudtrein ging daardoor ongewild voortaan als markttrein door het leven. Toeristen Dat er opnieuw initiatieven zijn om de resterende 90 kilometer van de Lawa-spoorweg in gebruik te nemen, laat de meeste Surinamers koud. Niemand verwacht ook dat het er werkelijk van zal komen. Op een spoorlijn toeristisch rendabel te maken, moet je toeristen hebben, zegt de directeur van een van de grootste hotels in de stad. Met het handjevol dat er nu komt kun je misschien een keer per maand eens een trein laten rijden. Je hoeft geen econoom te zijn om te beseffen dat dit onmogelijk is. Toeristische projecten, zoals die van de spoorlijn van Peter Sul, worden veelvuldig en met veel publiciteit aangekondigd. Om vervolgens doorgaans in de vergetelheid te raken. Soms ligt het aan de initiatiefnemers zelf, in andere gevallen is de overheid de boosdoener. Aanvragen voor vergunningen raken verstrikt in de bureaucratie, gedane toezeggingen worden niet nagekomen. In het geval van de spoorlijn moet het failliete Suriname zelfs 9 miljoen gulden bij elkaar sprokkelen om alles op de rails te krijgen. Een inspanning die, evenals bij zo veel andere projecten, te veel gevraagd is en hoogstwaarschijnlijk tot niets zal leiden. Imago Hoeveel toeristen jaarlijks Suriname bezoeken is niet precies bekend. Maar meer dan enkele duizenden zijn het er in ieder geval niet, afgezien van de tienduizend Nederlanders van Surinaamse afkomst die jaarlijks hun geboorteland bezoeken. Maar die hebben doorgaans geen belangstelling voor toeristische uitstapjes. Het spoorproject van Peter Sul is daarom, bij gebrek aan voldoende interesse, gedoemd te mislukken zolang er niet een kwalitatieve verbetering komt in de Surinaamse toeristensector. En zolang KLM en SLM hun passagiers op de route Amsterdam-Paramaribo blijven beschouwen als een aantrekkelijke melkkoe. |