Veel vorm, weinig inhoud bij Allende

Twee jaar geleden stond de jongste roman van de Chileense schrijfster Isabel Allende weken achtereen hoog op de lijst van de seculiere boekentoptien. Het was een vakantieroman die als 'must' werd aanbevolen. De roman, ”Fortuna's dochter”, bleek evenwel niet meer dan een voos verhaal te zijn, dat aansloot op het bekende ”Het huis met de geesten”.

Nu komt Allende met ”Portret in sepia”. Het is een historische roman, waarin dezelfde personen als in voornoemde boeken voorkomen. ”Portret in sepia” speelt zich af in San Francisco en in Chili aan het einde van de 19e eeuw. Aurora del Valle is de hoofdpersoon en via haar belandt de lezer in een web van spannende Latijns-Amerikaanse verwikkelingen.

Knap van Allende is dat ze de climax weet op te voeren en daarmee de lezer als het ware bladzijdenlang meeneemt op een spectaculaire tocht met allerlei bizarre en absurde wendingen. Traumatische ervaringen, verraad, liefde en eenzaamheid zijn de ingrediënten van deze roman. „Ik leef tussen diffuse tinten, omfloerste mysteries, onzekerheden; de toon om mijn leven te vertellen komt meer overeen met die van een portret in sepia.” Sepia is de bruine waterverf, bereid uit het zwarte vocht dat in de inktzak van de gewone inktvis voorkomt.

Allende is zowel aanbeden als verguisd. De een vindt haar zwoele Zuid-Amerikaanse erotiek overweldigend, een ander gruwt ervan en prikt er meteen doorheen. Allende blijft met dit boek wederom kabbelen aan de oppervlakte van de Stille Oceaan. Van diepzeeduiken is geen sprake. Een idee, een echte plot, een boodschap ligt er niet aan ten grondslag en dat maakt deze roman opnieuw tot een voze misser. Inhoud ontbreekt ten enenmale. Niet onvermeld mag blijven dat ”Portret in sepia” net als ”Fortuna's dochter” prachtig is vormgegeven. Extra jammer dus dat de inhoud daarbij achterblijft.