Boekrecensie

Titel: Het Land van Belofte (serie De Ieren deel 3)
Auteur: B. J. Hoff
Vertaling: Tjitske Bikker-Stegeman

Uitgeverij: Kok
Kampen, 2000
ISBN 90 435 0043 7
Pagina's: 332
Prijs: ƒ 41,90

Recensie door Marianne Witvliet - 11 april 2001

Sluw, slecht of uitzonderlijk mooi

Liefhebbers van Amerikaanse christelijke romans kunnen bij het derde deel van B. J. Hoff over de Ieren hun hart ophalen. ”Het land van Belofte” is van het begin tot het eind gevuld met menselijke tragedies, die op de juiste momenten worden afgewisseld met hoogtepunten.

Ook in ”Het Land van Belofte” nodigt Hoff de lezer uit beurtelings Ierland of Amerika binnen te treden. In Amerika is de uit Ierland afkomstige Nora Kavanagh na haar emigratie getrouwd met de sympathieke, stotterende Evan Whittaker. Haar vroegere aanbidder, de intelligente Ier Michael Burke, staat op het punt te trouwen met Sara Farmington, dochter van een invloedrijke Amerikaanse scheepsmagnaat. Het huwelijk van de politieagent wordt echter overschaduwd door Thierny Burke, Michaels zoon uit zijn eerste huwelijk. De knaap verdient grof geld met dubieuze zaken, waarbij zwarte kinderen uit de armenwijk Vife Points verhandeld worden als koopwaar. Hij heeft op voorhand een hekel aan Sara.

In Ierland beheert de inmiddels verlamde Morgan Fitzgerald (ook een oude geliefde van Nora Whittaker) het landgoed Nellson Hall. Hij ontfermt zich over het weesmeisje Annie Delaney dat hij uiteindelijk adopteert. Tegelijk zorgt hij in toenemende mate voor de stomme Finola, die in een bordeel woont en wier afkomst voor iedereen een raadsel is.

Zware toets
Hoff zet alle karakters met een zware toets aan, waardoor mensen iets onwerkelijks krijgen. Ze zijn extreem goed, intelligent, sluw, slecht of uitzonderlijk mooi. „Er was veel in de tere schoonheid en gracieuze houding van het meisje dat aan de betoverende zwaan deed denken...de mooie Finola was het zwijgende lied dat glimlachend omhoogkwam uit de diepten van die ogen die leken op ochtendgloren.” Of: „De vrouw die zichzelf heel gewoon vond, maar een schoonheid had die van binnenuit kwam, een schoonheid die de hele kamer verlichtte. Zeker, ze verlichtte zijn hele wereld.”

De titels van de hoofdstukken: Hoop voor de hopelozen, Licht van genade, Vleugelen van hoop, Geschenken uit het hart, voeren de lezer een verhaal binnen dat zich op het podium van een theater lijkt af te spelen. Drama is wel een van de hoofdingrediënten waarmee Hoff haar lezers naar het ”eind goed al goed” lokt.

Spelers
De dwarsliggende Thierny Burke komt tot inkeer en begint zelfs sympathie te krijgen voor zijn stiefmoeder, Nora Kavanagh's grote wens, zwanger te worden, raakt vervuld en Morgan Fitzgerald trouwt met de stomme Finola, die uiteindelijk weer spreekt. Het kost offers, dat wel, maar had Hoff haar verhaal ingetogener en minder theatraal gebracht, dan kwamen de hoofdpersonen tot leven. Nu blijven ze wat mij betreft spelers.