Boekrecensie

Titel: De Scheidslijn
Auteur: T. Davis Bunn; vert. Roelof Postuma

Uitgeverij: Kok
Kampen, 2000
ISBN 90 435 0257
Pagina's: 416
Prijs: ƒ 41,90

Recensie door Gisette Heemskerk - 31 januari 2001

Studente spoorloos
verdwenen in China

Waar is Gloria Hall gebleven? Dat is de vraag die haar ouders boven water willen krijgen. Gloria is als studente naar China vertrokken en daar spoorloos verdwenen. Na het lezen van ”De Scheidslijn” is dit raadsel opgelost.

De thriller begint met een proloog waarin verteld wordt dat de studente Gloria Hall kans ziet om fabriek 101 binnen te komen. Zij heeft daarmee haar doel bereikt. Wat dat doel is, wordt pas bijna aan het einde van het boek duidelijk. De waas van geheimzinnigheid die om Gloria en haar verloofde Gary hangt, houdt de spanning er goed in.

Haar ouders, vreselijk ongerust geworden, schakelen een advocaat in tegen New Horizons, een grote kledingproducent. Ze hebben namelijk een brief ontvangen van Gloria dat ze in het kader van haar studie naar China vertrokken is om geruchten over fabriek 101 te verifiëren. De fabriek zou van New Horizons zijn. Deze brief heeft Gloria aan een vriendin gegeven, die hem een week na haar vertrek moest posten. Ze schrijft dat haar ouders, als ze de brief ontvangen en nog niets persoonlijk van haar gehoord hebben, allerlei instanties zoals de FBI en de Amerikaanse ambassade in Peking moeten waarschuwen. Bovendien moeten ze de beste advocaat in de arm nemen omdat haar leven er vanaf hangt. New Horizons heeft echter overal zijn mensen en heeft bovendien bijna nog nooit een rechtszaak verloren. De advocaat weigert dan ook de zaak van Gloria's ouders te behandelen, omdat er volgens hem geen zaak is.

Dan komen de ouders Marcus Glenwood tegen. Deze advocaat is net aan het opkrabbelen uit een diep dal, waarin hij terechtgekomen is na een ongeluk waarbij hij zijn kinderen verloren heeft. Toch durft hij het aan om het op te nemen tegen New Horizons. Dit levert bedreigingen, intimidaties en heel gevaarlijke situaties op.

In dit spannende boek laat het taalgebruik af en toe wel te wensen over. Zo staat op pagina 19: „Hij verdient het te branden in de hel.” Ook wordt soms de vaart uit het verhaal genomen door overbodige informatie over bijvoorbeeld de omgeving of personen.