Ik zie wat mijn hoofd verzint

”Jij bent de liefste” is een complete verrassing tussen een lange reeks kinderboeken. Hans en Monique Hagen schreven gedichten voor kinderen en Marit Törnqvist, die onlangs een Gouden Griffel ontving, maakte er adembenemende tekeningen bij. De gedichtjes staan niet alleen heel dicht bij kleintjes, ze zijn van een literair gehalte. „Een zucht is onzichtbaar/ net als de wind... maar met mijn ogen dicht/ zie ik alles/ wat mijn hoofd verzint.”

Gedichten slaan niet snel aan bij kinderen, behalve natuurlijk die van Annie M. G. Schmidt. ”Wiele wiele stap” van Miep Diekman en Thé Tjong-king, dat halverwege de jaren tachtig verscheen, was een van de eerste gedichtenboekjes dat werkelijk aansloot bij de belevingswereld van het kind, met zinnetjes die eindeloos bleven hangen.

”Jij bent de liefste” roept eenzelfde sfeer op, al zijn de gedichtjes dieper van inhoud. Ze gaan over denken, houden van, bang zijn, pijn hebben of nadenken over wat komen gaat. „Hoeveel woorden heb ik/ hoeveel belletjes van spuug... hoeveel kusjes voor de nacht/ zal ik nog krijgen/ en nog geven/ genoeg/ voor heel mijn leven.”

De tekeningen van Törnqvist vertellen een eigen verhaal. Knuffels komen tot leven dankzij subtiel getekende gebaren. Ze geeuwen, slaan pootjes voor hun ogen en dringen om voorrang bij een snoezig meisje dat bij de gedichten past als Alice in Wonderland bij dromen. Wie de knuffels afzonderlijk door het boek volgt, raakt onvermijdelijk vertederd. Wie de gedichten leest, ook. „Ik zoek een woord/ een heel nieuw woord/ een woord dat niemand kent/ ik zoek een woord/ dat zeggen wil/ dat jij de liefste bent.”