Pastorale gedichten van een harde werkster

Christien de Priester is een harde werkster. Ze zal bijna dagelijks met een hoofd vol woorden, die zinnen moeten worden, rondlopen. Met regelmaat verschijnt er een nieuwe gedichtenbundel van haar hand.

Christien de Priester kiest voor een traditionele vorm. Rijm en ritme kloppen altijd. Ik vind het meer zeg-gedichten dan lees-gedichten. Dat komt vooral omdat er veel gewerkt wordt met afgekorte woorden. (zeek're dag – wond're dingen – bitt're haat – d'eeuw'ge rust – onz'afhank'lijkheid – diep' ellende).

Als ik deze zinnen op papier zie, stoort het me, terwijl het je hardop lezend juist opvalt dat alles een cadans heeft. Toch is het een zwaktebod als je in elk gedicht meer dan eens moet afkorten om het juiste ritme te handhaven. Met meer denkwerk is dat te voorkomen. Een vrouw met zoveel inspiratie zou meer aandacht kunnen schenken aan de ambachtelijke kant van het dichten.

Duidelijke boodschap
De woordkeus is erg traditioneel, vaak kom je de tale Kanaäns tegen. Dat is in deze poëzie jammer, want daardoor verwordt de emotie (voor mij in elk geval) tot een niet-persoonlijk cliché en dat bedoelt de dichteres niet. Zij weet wat ze zeggen wil, ze heeft een heel duidelijke boodschap, die ze verpakt in woorden die slechts een kleine groepering waarderen kan.

Is het niet jammer dat het taalgebruik beslist niet aansluit bij mensen die geen christelijke opvoeding hebben gehad? Er liggen veel kansen voor pastorale dichters om de boodschap van het Evangelie door te geven. Het is mijns inziens ook de opdracht die er ligt. Maar de mensen die in deze onherbergzame wereld radeloos zoeken naar een woord van redding en troost, pakken dat alleen op als het herkenbaar is. De ”preken” van de Heere Jezus waren óók voor het gewone volk te begrijpen.