Studie dr. Paas een ”must” voor evangelisatiecommissies

Ontmoeting met Willow Creek

Het is een goed teken dat de kerken reageren op het verschijnsel Willow Creek. In een brochure, uitgebracht door de Deputaten Evangelisatie Christelijke Gereformeerde Kerken, geeft dr. Paas in kort bestek aan wat Willow Creek is en waar de beweging voor staat. Een ”must” voor iedere evangelisatiecommissie en voor elk kerkenraadslid.

Willow Creek staat bekend als een kerkelijke gemeenschap die binnen korte tijd veel buitenkerkelijke mensen in aanraking brengt met het Evangelie. De beweging is ontstaan in de Verenigde Staten. Maar haar invloed is ook te vinden in ons eigen land. De Deputaten Evangelisatie Christelijke Gereformeerde Kerken hebben een brochure uitgebracht die in kort bestek aangeeft wat Willow Creek voorstaat.

Het tweede hoofdstuk stelt de theologie van Willow Creek aan de orde. Hoofdstuk drie gaat over de samenkomsten en de diensten zoals die gehouden worden. Mijns inziens gaat het om een goede en correcte weergave. Eerder schreef G. A. Pritchard over de beweging. Veel van diens uitgebreide studie komt hier in deze brochure ook naar voren. Dat blijkt nadrukkelijk in het vijfde hoofdstuk, waarin de kritiek van Pritchard op Willow Creek wordt besproken. Verder gaat de auteur in op drie andere punten van kritiek: activisme, arminianisme en methodisme.

Het laatste gedeelte van de brochure bestaat uit een evaluatie van Willow Creek. Daarin wordt de vraag gesteld wat wij ervan kunnen leren. Deze brochure verdient onze aandacht. Ze geeft in kort bestek veel informatie over Willow Creek.

Arminianisme
Het is mij niet helemaal duidelijk waarom Paas een vraagteken zet achter het arminianisme in deze beweging. Ik zou met een verwijzing naar het boek van Pritchard (”Willow Creek: Een eerlijke evaluatie”, Heerenveen 1997, blz. 133) toch de arminiaanse denkwijze die ten grondslag ligt aan de evangelieverkondiging niet naar de achtergrond willen schuiven. Eerlijk en duidelijk moeten we het verschil met de gereformeerde belijdenis aan de orde stellen.

De kritiek van de auteur had wat mij betreft wel een afwijzing van Willow Creek als alternatief voor ons evangelisatiewerk mogen bevatten. De brochure heeft nu een wat open einde door het aan de lezer over te laten of hij het met de beweging eens is of niet. Dat neemt niet weg dat je op onderdelen kunt leren van deze beweging. Ook wij moeten erover nadenken hoe we het Evangelie aan onkerkelijke mensen brengen.

Daartoe biedt het slot van de brochure een goede aanzet. De auteur noemt vier lessen die we zouden kunnen trekken uit een beweging als Willow Creek: 1. vorm beleid; 2. ken de mensen; 3. zoek aansluiting; 4. zorg voor een integrale benadering. Ik vraag me echter wel af of je dit nu moet leren van Willow Creek. Naar mijn gedachte zijn het zaken die bij iedereen naar boven komen die zich ernstig en serieus met het evangelisatiewerk bezighoudt. De manier waarop Paas deze vier lessen uitwerkt, geeft mij de indruk dat ze niet iets specifieks van Willow Creek zijn. Moeten we beslist bij deze beweging in de leer gaan?

Desondanks is dit boekje een ”must” voor elke evangelisatiecommissie en ook voor ieder kerkenraadslid. We hebben allen de opdracht van de Heere ontvangen om het Evangelie door te geven. De boodschap van het Evangelie is het waard. Terecht wijst Paas erop dat we niet Willow Creek kunnen afwijzen zonder onszelf af te vragen wat wij doen om het Evangelie aan buitenkerkelijken door te geven. De Heere Jezus vraagt van ons dat wij een lichtend licht en een zoutend zout zijn. Laat de liefde van Christus ons mogen dringen om in het voetspoor van Hem hen op te zoeken die verloren zijn.