Recensie door A. Tukker-Versluijs - 9 september 1998

Verboden voor
vogelverschrikkers

De frisse omslag en raadselachtige titel maken het boek “Verboden voor vogelverschrikkers” direct aantrekkelijk. En al lezend rol je vanzelf van het ene hoofdstuk in het andere. Het kan bijna niet anders, of dit originele boek móet een bestseller worden.

”Verboden voor vogelverschrikkers” (voor kinderen vanaf 9 jaar) is zó anders dan het doorsnee christelijke kinderboek, dat het zich maar moeilijk omschrijven laat. Je moet het zien en lezen, eigenlijk proeven. De kracht ervan ligt niet zozeer in een adembenemend, spannend onderwerp. Wel staat het vol humor, woordspelingen en kind eigen logica én (en dat is het knappe) is de ondertoon serieus. Het boek is niet overgoten met een 'vroom sausje'. Een christelijke boodschap doortrekt het boek zoals zuurdesem een brood. En dat smaakt!

Tom en Kris, de hoofdpersonen, richten een natuurclub op, die de naam “Xie Xie” krijgt. De schrik is groot als blijkt dat de minister van verkeer een hogesnelheidstrein dwars door 'hun' Hutselbos wil laten rijden. Tom en Kris ondernemen actie en schrijven een brief naar minister Vooruitsma.

Nóg een probleem doet zich voor als de weide waarin paard Hein graast het veld moet ruimen voor een woonwijk. Gelukkig vindt Tom in de wei een heel zeldzaam plantje. Natuurmonumenten komt eraan te pas, en de weide mag blijven.

Typerend voor het boek is de uitspraak van Tom als mensen van Natuurmonumenten hem roemen om zijn vondst: „Ik heb het soldaatje daar niet neergezet”, zei hij verlegen”. Die subtiele fijngevoeligheid is tekenend voor de auteur.

Marianne Witvliet zorgde zelf voor de leuke illustraties en de aantrekkelijke omslag. De auteur geniet bekendheid vanwege haar columns in deze krant (Schetsen van Anne) en haar illustraties van (prenten)boeken. Bovendien schildert ze en exposeert ze regelmatig met haar aquarellen.