Op pad met nukkig poolhondje

Het zesde prentenboek van Hans de Beer over ”Kleine IJsbeer” kreeg de subtitel ”laat me niet alleen” mee. Net als in de eerder verschenen uitgaven ”Een ijsbeer in de tropen” (1987), ”Kleine IJsbeer waar ga je naar toe?” (1988) ”Kleine IJsbeer en de Bange Haas” (1999) en in ”Kleine IJsbeer weet jij de weg?”(1996) is het thema ”verdwalen” De Beers leidmotief.

In de nieuwste aflevering van ”Kleine IJsbeer” ontfermt het inmiddels wereldberoemde beertje Lars zich voor de derde keer over een vriendje dat verdwaald is. Na tijger Theootje en haas Hugo ontmoet Lars nu het nukkige poolhondje Nanouk. Het verhaal is leuk, maar tamelijk statisch en voorspelbaar. Het beertje maakt een paar niet al te spannende avontuurtjes mee en brengt het hondje weer keurig bij zijn ouders. Hoe vertederend en knap de tekeningen ook zijn (Lars huilt op het eind van het verhaal net als Nanouk, met zijn neus in de lucht), je hebt het gevoel het allemaal al eens gezien en gelezen te hebben. Zelfde verhaal, ander jasje. Leg je de IJsbeer-prentenboeken naast elkaar, dan ontdek je tekeningen die vrijwel op hetzelfde neerkomen. „Te veel van het goede” is hier van toepassing.

Inspirerende schrijvers
Aan de prentenboeken die Hans de Beer illustreerde bij de verhalen van Burny Bos (die de eerste twee boeken over het ijsbeertje Lars al vertaalde) hou je een ander gevoel over. Ze hebben diepgang en er valt wat van te leren. ”Tetkees zoekt een baby” (1989) en ”Valentino de kikker” (1990) bieden veel meer dan de mooie plaatjes alleen. Ook de twee prentenboeken die Hans de Beer met (echtgenote) Serena Romanelli schreef over de orang-oetan Bodo wijken af, al zijn ze meer humoristisch dan diepgaand.

Hans de Beer maakte mijns inziens dan ook een opvallende uitschieter met ”Bernard Beer en de zevenslapers” (1994), dat hij zowel schreef als tekende. Daarmee verraste hij met het uitdiepen van het thema vriendschap in tekst en tekeningen.

Al met al hoop je stiekem op een hernieuwde samenwerking met een inspirerende schrijver. Tegen de tekeningen van Hans de Beer kunnen weinigen op. Tegen de tekst wel.