Met het verschijnen van ”Indrapoera. Een schip van naam” groeit de scheepsbiografie bijna letterlijk de pan uit: ruim 600 pagina's en 1200 foto's over één vracht- en passagiersschip dat zo'n dertig jaar voor de Rotterdamsche Lloyd voer. Overdaad schaadt, luidt het spreekwoord, en dat geldt ook wel een beetje voor dit boek.

Hoe interessant de materie ook zal zijn voor oud-opvarenden, de minder betrokken maritieme lezers hebben toch zo hun grenzen. En daar hebben de auteurs niet altijd rekening mee gehouden.

De gemiddelde leeftijd van het publiek dat bij de stapelloop van het boek op 25 mei aanwezig was, lag vrij hoog. Dat is ook niet verwonderlijk als men bedenkt dat de auteurs veel oud-opvarenden van de ”Indrapoera” hebben geïnterviewd en dat het schip sinds 1956 niet meer onder Rotterdamse vlag heeft gevaren.

Ir. Jan-Daniël Ruys, die het eerste exemplaar van het 3,5 kilo zware boek in ontvangst mocht nemen, prees het doorzettingsvermogen van de auteurs. Nico Guns schreef eerder een boek over de ”Dempo” en de ”Baloeran” en in de toekomst zal hij, samen met Frans Luidinga, scheepsbiografieën het licht doen zien van onder meer de ”Slamat”, de ”Sibajak”, de ”Willem Ruys”, de ”Insulinde” en de ”Patria”.

In 1926 werd de ”Indrapoera” door de Rotterdamsche Lloyd in de vaart gebracht als passagiersschip dat zou gaan varen op Nederlands-Indië. Als eerste Nederlandse motormailschip was het uniek. Toen een groot deel van het schip in 1933 door brand werd verwoest, volgde een grootscheepse verbouwing. Vanaf september 1940 voer het schip als troepentransportschip voor de geallieerden. De ”Indrapoera” vervoerde in de oorlogsjaren zo'n 50.000 manschappen.

Na de oorlog deed het schip dienst om evacuees vanuit Indië naar Nederland te vervoeren en soldaten vice versa. Na de soevereiniteitsoverdracht werd het schip in 1948 verbouwd tot vrachtschip met luxe accommodatie voor ongeveer 100 passagiers. In 1956 werd de ”Indrapoera” verkocht naar het buitenland, waar het schip in 1963 werd gesloopt.

Eerst wordt in het boek stilgestaan bij de bouw, de inrichting en de specifieke kwaliteiten van de ”Indrapoera”. Verder wordt uitgebreide informatie geboden over alle reizen die het schip heeft gemaakt. De verslagen zijn buitengewoon gedetailleerd: „Op 8 oktober haalde men het anker weer op, om 12 uur later af te meren aan ligplaats R3 te Port Said.” Het is dan ook zeker geen boek om achter elkaar uit te lezen, maar degenen die afhaken bij de 54e reis (of eerder) kunnen altijd nog plaatjes kijken.

Ook hierbij laat de overdaad zich echter voelen: veel van hetzelfde en soms gaat het om uiterst kleine details. Kortom: een boek voor doorzetters, maar die halen er dan ook heel wat informatie uit.

De uitgever heeft het boek keurig verzorgd. De opmaak is mooi en typefouten zijn er nauwelijks. Bijna onvergeeflijk is het echter dat het register zo onvolledig is. Misschien wel de helft van de persoonsnamen uit de tekst komt niet in het register voor en dat is wel erg slordig voor een boek waarin toch vooral naar personen zal worden gezocht.