Mythe van Herakles

Imme Dros heeft langzamerhand een traditie opgebouwd met haar hervertellingen van de Griekse mythologie. Een nieuw deeltje in de reeks is ”Held van de twaalf taken. De mythe van Herakles”.

De schitterende kleurenprenten van Harrie Geelen trekken de aandacht, maar taal en stijl van Imme Dros zorgen er niet minder voor dat dit boekje geschikt is voor een groot publiek. Ook wie nooit van Herakles (of Hercules) heeft gehoord, wie de wereld van de klassieken totaal onbekend is, kan genieten van het verhaal dat hier wordt verteld. Al is het natuurlijk goed om van tevoren te beseffen dat de goden en helden van de oude Grieken met het christendom geen enkele relatie hebben. Dat wordt meteen zichtbaar in zinnen als: „Toeval regeert het leven en soms de wil van de goden” of „Schikgodinnen spinnen de levensdraad van de mensen.”

De algemene waarheden en psychologische wijsheden waarmee Imme Dros haar verhaal gekruid heeft, zouden storend kunnen werken, maar dat doen ze niet. Dat komt vooral door de taal waarin ze gegoten zijn, door het nadrukkelijke metrum waardoor elke zin bijna de kracht van een bezwering krijgt. „Halfgoden vinden nergens gehoor en nooit een gelijke./ Vrienden, wie zich te veel onderscheidt is niet te benijden./ Dit is de mythe van Herakles, held van de twaalf zware taken,/ godenzoon Herakles. Hij had een hondenleven op aarde.”

Onverschrokken biedt Herakles de negenkoppige Hydra, de rondrazende Minotaurus en tal van andere gevaren het hoofd, om aan het eind van het boek tussen de goden op de Olympus terecht te komen. Slechts een sterrenbeeld herinnert stervelingen aan zijn verhaal.