Parachute onder in de kinderwagen

Ze kreeg de schrik van haar leven, de moeder die afgelopen zaterdag samen met haar kind onder de dom fietste. Ineens zag ze een parachutist naar beneden komen. De springer, Ronald Overdijk uit Barendrecht, had zijn parachute onder zijn jas verborgen, was naar boven geklommen en jumpte van meer dan 112 meter hoogte richting Domplein.

Daar volgde zijn maat zijn verrichtingen met een videocamera. Beiden werden even later gearresteerd.

Grinniken
In het parachutistenwereldje kijken ze niet echt op van de ongewone sprong. „Ach, we zijn gewend aan dit soort streken van sommige lieden”, zegt Igor van Aperen, een ervaren parachutist uit Epe. Hij verblijft deze dagen op Texel vanwege de Nederlandse Kampioenschappen parachutespringen.

Zelf waagt Van Aperen zich niet aan parachutespringen vanaf gebouwen, zendmasten en ander hoge objecten – basejumpen in vaktaal. „Ik vind het veel te gevaarlijk. Als er iets is met je parachute, heb je heel weinig tijd om dat te verhelpen.” In Amerika, waar de parachutisten zich van wolkenkrabbers storten, heeft de waaghalzerij al levens gekost.

Een select clubje van zo'n vijftien –ervaren– parachutespringers doet aan basejumpen. „Ze pakken de auto, rijden naar Zwitserland en springen gezellig van steile rotsen. In Nederland zijn zendmasten en hoogspanningsmasten zeer geliefd.”

De parachutisten komen in ons land meestal voor dag en dauw in actie. „Dan staat niet iedereen erbij te koekeloeren. Pas zijn er nog een paar 's ochtends vroeg van een hoge brug in Rotterdam gesprongen. Dan hebben ze geen last van druk tramverkeer.”

Meestal krijgen de jumpers geen toestemming voor hun halsbrekende toeren, maar ze zijn niet voor één gat te vangen. Doorgaans storen ze zich niet aan bordjes als ”Verboden toegang”.

„Pas bestegen enkele lieden de Euromast in Rotterdam. Ze hadden een van hun vrouwen meegenomen. Zij liep achter de kinderwagen. Onder in de kinderwagen de parachutes. Met z'n allen de lift in. Boven in de Euromast die dingen tevoorschijn halen. En dan gelijk springen. Sindsdien wordt in de Euromast iedere kinderwagen gecontroleerd. Ja, daar valt best om te grinniken.”

Wild verhaal
Dat de argeloze burger beneden zich een hoedje schrikt van een plots neerdalende parachutist kan Van Aperen zich goed voorstellen. „Het is een hele sensatie als je vanuit je achtertuintje ineens iemand uit de lucht ziet vallen. Vaak bellen mensen een alarmcentrale. Wild verhaal. „Er is een vliegtuig neergestort. En er komt een parachutist naar beneden.” Het eerste is niet waar, het tweede klopt.”

Van Aperen, voorzitter van de afdeling parachutespringen van de Koninklijke Nederlandse Vereniging voor Luchtvaart (KNVVL), vindt niet dat er een verbod moet komen op basejumpen. „Daar ben ik te liberaal voor. Wat je leuk vindt, moet je kunnen doen.” Saillant detail: de springer van de dom is secretaris van Van Aperens club.

Bang dat de officier van justitie de waaghals gaat vervolgen, is de parachutistenvoorman niet. „Ik zit daar niet zo mee. Ik denk dat zo'n officier met een paar weken wel in zijn schulp kruipt.”

Ster
Zelf heeft de Epenaar in zijn 12-jarige 'parachutistenloopbaan' 900 sprongen gemaakt, altijd vanuit een vliegtuig. Meer dan eens springt hij van 5 kilometer hoogte. „Waarom parachutespringen? In de maatschappij van tegenwoordig moet je dan zeggen dat het je een kick geeft. Nou ja, ik ben 61, dat gaat voor mij niet meer zo op. Ik vind het fijn om te vallen, om te zweven. Hoog in de lucht kun je met anderen allerlei figuren vormen. Een ster bijvoorbeeld.”

Parachutespringen is „absoluut niet gevaarlijk”, benadrukt Van Aperen, zelf hulpinstructeur. „Op je fiets kan je ook iets overkomen. Wanneer een parachutist een ongeluk krijgt, is iedereen in rep en roer. Terwijl je niemand hoort over de twaalf verkeersdoden, ieder weekend weer.”