Koninginnedag
voor één keer
prinsendag

Prins Claus zal het zelf heel anders zien. Hij toont belangstelling voor de diverse onderdelen. Kinderen krijgen een hand van hem. Hij doet gewoon wat hij pleegt te doen op 30 april.

Valse bescheidenheid. De prins is geen showman en gedraagt zich ook niet zo. Hij maakt van Koninginnedag zijn dag. Hoe? In Houten neemt hij met zijn zoons, zwager, neven en nicht de fiets. Het gezelschap peddelt door de betere buurten van de groeikern naar het Oude Dorp. Een meisje van 8 wil wel met de prins mee. „Spring maar achterop.” Of het de gewoonste zaak van de wereld is, rijdt Claus verder. Het kind krijgt er genoeg van. Ze springt weer af. Even later grijpt een 23-jarige Houtense haar kans. Een ritje achterop bij de man van de Koningin laat zij zich niet ontzeggen.

Prins Claus heeft niet alleen oog voor Houtense dames. Met prinses Marilène kan hij het ook goed vinden. Hij fietst een stukje met haar hand in hand. En alsof het om een gezellig familie-uitje gaat, zet het tweetal het op een zingen.

Tijdens zo'n tocht op de fiets is een stropdas niet echt nodig. De prins, die een hartgrondige afkeer heeft van dit mannensieraad, grijpt de gelegenheid aan. Zijn vrouw is meters uit de buurt. Wie maakt mij wat? moet hij denken. Dus gaat de stropdas af. Een ANP-fotograaf krijgt hem in handen gedrukt. Maar wel met een voorwaarde: de prins wil hem terug hebben. De das belandt bij een lid van de hofhouding. Om de prinselijke nek gaat hij niet meer.

En de Houtenaren? Zij zorgen ervoor dat het de fietstocht van prins Claus wordt. „Clausie, Clausie”, klinkt het uit hun kelen.

Na een fietstocht is het aardig even de benen te strekken. Nu wil het dat er een Romeins 'lusthof' in de route staat. Prins Claus en zijn zonen Johan Friso en Constantijn schuiven aan tafel. Dit aanschuiven is geen zitten, maar liggen. Of het de normaalste zaak van de wereld is, onderhouden de prinsen zich met de vrouw en de kinderen des huizes. Onderwijl genieten ze van de zoetigheid die hun als etenswaar wordt aangeboden.

Niet alleen in Houten, ook in Utrecht trekt de prins zijn pad. De padvinders mogen hem uitgebreid uit de doeken doen waar zij zich mee bezighouden. De scouts leggen hem uit hoe zij bijvoorbeeld hun eten bereiden tijdens een bivak. Intussen wandelt de rest van het gezelschap meters verder. De prins trekt zich er niets van aan. Hij heeft alle tijd.

Bij padvinders kan koningin Beatrix ook geen kwaad meer doen. „Ze doet het”, roept een leidster enthousiast uit. „Het” is gewoon over een door de scouts gebouwde brug lopen. Met haar uitroep verraadt de leidster veel. Blijkbaar is tijdens de voorbereiding van het programma in het midden gelaten of koningin Beatrix genegen zou zijn een trapje te beklimmen, vervolgens over een paar planken te lopen en dan weer de trap af te gaan.

Koningin Beatrix maakt ook kennis met een wel heel bijzondere appelsoort. In Houten bloeien de appelbomen, maar er zitten ook echte appels aan. Rara, hoe kan dat? Simpel. Je neemt een appel en doet daaraan een touwtje of elastiekje en hangt hem in de boom. Zo schept Houten zijn eigen natuur.

Koningin Beatrix geeft de Houtenaren en Utrechtenaren het volle pond. Vrolijk wuivend loopt zij door de straten. In de nauwe Utrechtse binnenstad lijkt het op een triomftocht van de koninklijke familie. De oorlog in Kosovo, waarbij ook Nederlanders betrokken zijn, lijkt op zo'n moment wel erg ver weg. Burgemeester De Jonge van Houten zinspeelt er terloops op in zijn welkomstwoord. „Wij zijn blij dat u deze dag komt meevieren. Wij vieren deze dag in een land van vrijheid en rust.” Albanese vluchtelingen uit Kosovo grijpen de gelegenheid aan om te bedanken voor de opvang.

Het gevoel van vrijheid zet de Houtenaren aan tot een uit volle borst meezingen van het Wilhelmus. In Utrecht, aan het eind van het programma, lijkt het volkslied maar niet uit de kelen te willen komen. Het klinkt weinig overtuigend. Zo eindigt de officiële koninginnedagviering in het niets.