Schriftgedrag houdt levenshouding van gehoorzaamheid in

Gelukkig, zo vertelde een godsdienstdocent vanuit zijn lespraktijk in de hogere klassen van havo en vwo, is er aandacht voor het Woord: „Er is ontzag, belangstelling, er zijn vragen, men wil weten wat de Bijbel zegt. Niet iedere leerling heeft dat, maar het stempelt, in ieder geval in mijn afdeling, het klimaat.” Dat is een mooi uitgangspunt voor het gesprek.

Vervolgens komt het erop aan dat de Heere Zijn zegen erover gebiedt en dat we als onderwijsmensen en opvoeders voorleven wat we belijden. Dat we de juiste woorden vinden om aan te sluiten bij de leefwereld van jongeren. Dat we in staat zijn om wat de Schrift zegt te verbinden aan het dagelijks leven.

Weten wij eigenlijk zelf wel hoe we ons hebben te verhouden tot duurzaamheid, de vluchtelingenproblematiek, het armoedevraagstuk? Hebben we een ”christelijk” antwoord op populisme en terreurdreiging? Kunnen we ons conform de Bijbel gedragen op sociale media en tegenover onze moslimburen? Is daar in de prediking in onze kerken aandacht voor? Of blijft die steken bij de indringende opmerking dat we wedergeboren moeten worden? Zo kom je vanzelf terecht bij Schriftgedrag, het leven van een christen in een wereld die geen rekening houdt met God.

Ik voer geen pleidooi voor regels. Wel voor een levenshouding van gehoorzaamheid. Gehoor geven aan wat de Bijbel zegt en dat zichtbaar maken in hoe je van zondag tot zaterdag leeft. Luisteren moet je leren. Om het goed te kunnen, moet er veel geoefend worden. Net als bij het bespelen van een muziekinstrument: steeds oefenen, fouten maken en weer terug naar de les. Om, al zuchtend dat je er niets van kunt, langzaam te vorderen in de vaardigheid.

Gehoorzaamheid aan God kan grote offers vragen. Zo liet de vorig jaar ten onrechte veroordeelde oud-gouverneur van Jakarta, Ahok, weten niet in beroep te gaan tegen de uitspraak van de rechters. Omdat hij gelooft dat God dit offer van hem vraagt in het belang van zijn land. De andere wang toekeren vanwege iets groters, in het vertrouwen op Gods nabijheid.

Gelukkig staan we niet allemaal voor de keuze die Ahok moest maken. Desondanks zou het goed zijn om erover te mijmeren of Gods aanwezigheid voor ons net zo reëel is als voor deze christen, die vast niet in een refohokje past.

Gehoorzaamheid aan God vraagt in ieder geval het offer van het opgeven van autonomie. Gehoor geven aan Hem betekent dat je toestaat dat Hij gezag uitoefent over je leven. Niet wat je zelf vindt, is goed, maar wat Hij voorschrijft. Gehoor geven aan Hem betekent dagelijks zingen: „Leer mij naar Uw wil te handelen.”

Dat druist volledig in tegen de tijdgeest. Wij accepteren het dat kinderen een eigen wil ontwikkelen en daar ook naar handelen. Zolang het maar niet botst met wat we zelf willen. We onderscheiden ons daarin nauwelijks van de wereld. Over Schriftgezag gesproken, hier ligt de kern van de crisis.

Luisteren naar God impliceert dat je ook luistert naar de mensen die Hij gezag gegeven heeft: ouders, ambtsdragers en onderwijzers. Eerlijk gezegd mankeert het daar wel aan. In reformatorische gezinnen en op reformatorische scholen is gezag allesbehalve vanzelfsprekend. Hoe komt het toch dat kinderen doorpraten als volwassenen aan het woord zijn, dat ze gestelde omgangsregels aan hun laars lappen, dat ze respectloos omgaan met gezag en gezagsdragers? Als ouderen het gezag van de Schrift echt erkennen, wordt dat zichtbaar in de opvoeding. Dan wordt jongeren geleerd eigen gedrag te toetsen aan de Bijbel. Dat geeft een nieuwe dimensie aan gehoorzaamheid, thuis en op school. Wat mij betreft: aan de slag ermee!

Reageren? welbeschouwd@refdag.nl

Schriftgedrag houdt levenshouding van gehoorzaamheid in

Opinie

RD.nl in uw mailbox?