Mijn hoop is op U

In deze verschrikkelijke tijd zien mensen om naar iemand die hen perspectief biedt. Veel mensen zijn angstig, zeker ouderen. „Staat er iemand op die een sprankje licht, een beetje hoop biedt?”, zo vroeg recent de bekende Vlaamse schrijver Hugo Camps zich hardop in een interview af. Hij ziet uit naar een beetje hoop die verder reikt dan de einder van dit leven. „Ik ben bang!”, zo beleed hij kwetsbaar eerlijk.

Bijna elk bang mens verlangt naar iemand die opstaat en naar hem omziet. De angst wekt deze latente behoefte en teleurgestelde verwachtingen versterken die nog meer.

Nu velen de dagen in stilte en eenzaamheid doorbrengen, is het onmogelijk om weg te vluchten in de waan van de dag. Het leuke leven van weleer is verdwenen. Wat voor veel mensen rest, is onzekerheid en angst.

Enkele duizenden landgenoten zijn door deze pandemie overleden. Velen zullen nog volgen. Tienduizenden nabestaanden rouwen. Ondertussen komt de tweede golf van verdriet op ons af: de golf van economische recessie. Hoeveel mensen raken hun werk kwijt? Hoeveel psychisch leed, spanningen en echtscheidingen voert deze pandemie in haar kielzog mee?

Deze ramp dwingt kerkverbanden zich te bezinnen op hun roeping. Zijn zij nog in staat om hoop te geven aan een angstig iemand die uitziet naar een sprankje licht? Kunnen kerkverbanden vandaag nog met grote stelligheid zeggen: „Ja! Hij is er; Hij is opgestaan; Hij is het Licht in deze duistere wereld; Hij is mijn Heere Jezus Christus; Hij is mijn Hoop!”?

Dr. Loonstra

De vraag of kerkverbanden in deze bange tijd nog in staat zijn om hoop te bieden, houdt mij sinds kort intensief bezig. Het horen van Camps vraag viel samen met het recenseren van een boekje van de hand van dr. B. Loonstra, ”Eén kerk. Weg uit de verdeeldheid” (Amsterdam, 2019). Loonstra is predikant van de christelijke gereformeerde kerk te Gouda.

In dit geschrift houdt Loonstra ons voor dat God op enig moment iemand uit een bestaande groep wezens verkoos. Hij verbond zich met hem en maakte hem zó tot mens. Daarvoor waarden het fysieke leed en het kwaad in deze duistere wereld al rond. De dood en het lijden waren er al, voordat God sprak. Niemand weet van hun ontstaan, God misschien ook niet. In deze bange en donkere wereld ging God met twee mensen verder. Voor het antwoord op de vragen hoe die zijn ontstaan en wie zij waren voordat God zich met hen verbond, zijn we aangewezen op de seculiere wetenschap. Die leert ons om die vragen te herleiden tot een zwart gat.

Cultuurbepaald

Omdat Loonstra het geloof in God de Schepper heeft losgelaten, is het begrijpelijk dat hij huwelijk, seksualiteit, gezin en gezagsverhoudingen niet als scheppingsordeningen beschouwt. Ze zijn niet meer verankerd in de schepping, maar gedateerde producten van vroeger. Vandaag is de samenleving anders ingericht. Om die reden mag je bijvoorbeeld je seksuele geaardheid vormgeven zoals jij die ervaart. We leven immers in een andere tijd dan de tijd van de Bijbel?!

In Loonstra’s visie mag men God ook anders verbeelden dan vroeger. Vroeger zag men God als een man. Dat kunnen we Bijbelschrijvers niet kwalijk nemen, want zij leefden in een patriarchale samenleving. De samenleving van nu is anders dan toen. Vandaag kan God voor iemand heel goed vrouw zijn. Zijn we morgen beland in een genderneutrale samenleving, dan is God misschien wel ‘het’. Dat kan allemaal, want ons beeld van God is cultuurbepaald.

De eenheid tussen schepping en verlossing is het fundament van de Schrift. Wie dit ondergraaft, verliest uiteindelijk zijn geloof in God. De theologische structuren van Loonstra’s denken zijn niet nieuw. Bij mijn weten is het wel nieuw dat iemand zo radicaal afscheid neemt van Schrift en belijdenis, terwijl hij nog lid en predikant is van een kerkverband dat belijdt Bijbelgetrouw en confessioneel te zijn.

Het lezen en recenseren van zijn boekje was voor mij de concrete aanleiding om me af te vragen of een kerkverband dat deze opvattingen gedoogt op den duur bange mensen in de kou laat staan, omdat het zelf de Hoop heeft prijsgegeven.

Leegte

Rampen zoals de pandemie die nu rondwaart, leggen de leegte van dit religieus denken feilloos bloot. Deze betekenisloze religie biedt geen hoop aan een bang hart dat hunkert naar God. Zo’n hart wordt trouwens ook weggehouden bij de troostvolle beloften van het Evangelie wanneer alleen maar over Gods oordelen gesproken wordt.

Wat nu meer dan ooit telt, is een door de tijd beproefd geloof. Een geloof dat mij oriënteert op God mijn Schepper en mij leert dat deze God door Zijn Zoon ook mijn Zaligmaker wil zijn. Een geloof dat een bang en schuldig mens leert zijn hoop op Christus te stellen, waardoor hij God vertrouwt, ook al klaagt zijn geweten hem aan.

Katholiek

Ons voorgeslacht heeft dit geloof ons aangereikt. Staande in de katholieke traditie belijdt een christen: „Ik geloof in God de Vader, Schepper van hemel en aarde.”

God is Vader én Schepper. Deze almachtige God en getrouwe Vader heeft epidemieën aan Zijn wil onderworpen. Ze dienen Hem en Zijn Zoon in de realisering van Gods Koninkrijk. Uiteindelijk verslaan Zij ook de laatste vijand: de dood. De hoop op de bevrijding van de dood doet Gods schepping reikhalzend uitzien naar de verlossing van Gods kerk.

Hoe God regeert, snap ik niet. Dat Hij mijn Koning en Vader is, weet ik door genade wel. Mijn bange hart vertrouwt Hem, omdat Hij om Zijn Zoon Jezus Christus’ wil mijn God en Vader geworden is.

Mijn hoop rust op feiten zoals Gods schepping, Christus’ kruis en opstanding én Israëls bestaan. Zó belijd ik met de kerk van alle tijden en van alle eeuwen: „Ik geloof in God de Vader en in Jezus Christus, Zijn eniggeboren Zoon, onze Heere.”

De auteur is predikant van de christelijke gereformeerde kerk in Sliedrecht (Beth-El).

Mijn hoop is op U

Opinie

RD.nl in uw mailbox?