Column: Strijdbare vrouwen

Rizpa was de vrouw van koning Saul geweest. Zij had aan het hof een luxeleventje geleid, totdat zij na de zelfmoord van haar man weduwe werd. Met haar kinderen verdween zij weer in de anonimiteit.

Haar teruggetrokken leven wordt echter wreed verstoord. Koning David levert zeven zonen van Saul uit aan de Gibeonieten. De Gibeonieten mogen die zeven zonen ophangen omdat hun vader het verbond tussen Israël en de Gibeonieten had geschonden. Twee van die zonen zijn kinderen van Rizpa. Ook zij worden als een zoenoffer geëxecuteerd. Hun dood brengt weer rust in de gespannen verhouding met de Gibeonieten. Een hoge prijs, maar welvaart en rust mogen wel wat kosten.

De lichamen van Rizpa’s kinderen worden niet begraven, maar blijven hangen voor de wilde dieren. Onverdraaglijk voor een moeder. Rizpa blijft dag en nacht waken bij haar opgehangen zonen om de roofdieren weg te kunnen jagen. Overdag jaagt ze de vogels weg en ’s nachts de wilde beesten. Dit houdt zij maandenlang vol. Alleen een moeder kan dit opbrengen. Zij vecht tegen de wilde dieren, maar daarmee evenzeer tegen de mensen die zo respectloos met het menselijk leven, met de kinderen van hun volk, omgaan.

Het optreden van Rizpa trekt natuurlijk de aandacht van de omwonenden. Er wordt over gepraat. Ook koning David hoort ervan en het laat hem niet onberoerd. Hij buigt voor het leed en de roep om recht voor deze vrouw. Haar zonen worden eervol begraven in een koninklijk graf.

De humaniteit die nu eindelijk wordt betracht, heeft nationale gevolgen. Israël kampt al drie jaar met een hongersnood. Maar na het optreden van Rizpa en de reactie van David daarop laat God Zich verbidden. Hij zegent het hele land Israël. Ds. Ter Linden merkt fijnzinnig op dat ook de hemel tot tranen toe is ontroerd. De regen valt en de hongersnood is voorbij.

Eén enkele vrouw die het opneemt voor het leven én voor de doden. Eén enkele vrouw die zich niet neerlegt bij de minachtende wijze waarop er wordt omgegaan met haar kinderen. Dwars tegen de politieke machthebbers in. En God bestuurt het zo dat de liefde overwint en het gehele land daarvan de zegen ondervindt.

Ik weet zeker dat er ook nu nog zulke moedige Rizpa’s zijn. In ons land eindigt een op de zeven zwangerschappen met abortus. In Nederland is de baarmoeder de gevaarlijkste plek voor baby’s. Maar er zijn moeders die het onverdraaglijk vinden dat jaarlijks tienduizenden ongeboren kinderen opzettelijk gedood worden. Gedood omdat hun leven nu even niet uitkomt. Omdat het de carrière of een geplande vakantie verstoort. Omdat onbekend is wie de vader is. Omdat er op de echo een handicap zichtbaar werd.

Er zijn ook vandaag Rizpa’s die het niet kunnen verkroppen dat er een cultuur wordt geschapen waarin de dood een oplossing is als je je als oudere te veel voelt. Als jouw bestaan een te hoge kostenpost wordt voor de samenleving. Als jouw aanwezigheid ongemak veroorzaakt voor anderen. Er moesten zeven zonen van Saul worden geofferd om de rust in het land terug te brengen. Hoeveel doden heeft onze samenleving eigenlijk over voor rust en welvaart?

Hoe onmisbaar zijn deze Rizpa’s voor ons land. Vrouwen in verzet die hun stem verheffen tegen een wenkende doodscultuur. Tegen het dwepen met de dood. Tegen het roofdier dat in ieder van ons huist. Tegen het uithollen van de waarde van het leven. Moeders die opstaan tegen het doden van zo veel ongeboren zonen en dochters. Dat is geen verloren strijd. Eén moeder in Israël stond op en God schonk een ommekeer. Dwaze moeders behalen de overwinning. Zij zijn het geweten van ons land. Zij vormen de kurken waarop ons land drijft, omdat zij de humaniteit bewaren. Je moet er niet aan denken wat er met onze samenleving gebeurt als deze Rizpa’s wegvallen.

„Een volk dat voor tirannen zwicht, zal meer dan lijf en goed verliezen, dan dooft het licht” (H. M. van Randwijk).

Mr. D. J. H. van Dijk is directeur van de NPV en senator voor de SGP. Reageren? rubriekforum@refdag.nl

Column: Strijdbare vrouwen

Opinie

RD.nl in uw mailbox?