Column: Rijgen

De zolder opruimen. Het moest nodig weer eens gebeuren. Ik open dozen. Dozen van lang geleden. Ik gooi weg. Ik sorteer. Ik bewaar. En dan zit ik daar ineens met een heel klein rokje in mijn handen. Ik roep m’n oudste dochter. „Dit heb jij aangehad!” Ze is nu langer dan ik. Ze lacht en ik huil een beetje. Waar blijft de tijd? Ik ruik aan het rokje. Ik weet het ineens weer hoe het voelde toen ze klein was. Hoe ze keek als ik haar haartjes waste. Welk spelletje we deden als ik haar uit bed haalde. Tijd voor een mijmering. Hebben we het wel goed gedaan in de opvoeding? Van piepklein rokje tot nu 14 jaar lang? Zijn onze kinders wel gelukkige kinderen? Wat ben ik al veel vergeten. Wat ik onthouden heb? De ritueeltjes.