Column: Talent

„Bah”, zegt de leerling en geeft een nijdige tik op de toets die z’n muzikale beleving in de weg zit. „Het gaat ook altijd mis op deze plaats. Ik heb het zo vaak geprobeerd, en het lukt maar niet.” Zijn zelfvernietigende oordeel velt hij in stilte: het wordt niets met mij. In gedachten ziet hij een gevierd kunstenaar op het podium zitten die applaus krijgt en bij wie alles van een leien dakje gaat. Die kan het. Onzichtbaar voor het publiek zijn de vele moeilijkheden die de musicus moest overwinnen op de hobbelige weg naar het mooie resultaat.

Wat is talent? Het natuurlijke vermogen om iets goed te doen. Als christenen belijden we bovendien dat we gaven van God krijgen. Wat we precies aan talenten hebben, is echter moeilijk te meten. Testen kunnen prachtige resultaten laten zien, maar als doorzettingsvermogen ontbreekt, worden aangeboren eigenschappen in één klap gebakken lucht. Bovendien is op het podium de hoeveelheid publieke belangstelling altijd de graadmeter voor de ster, alle testen ten spijt.

Eén of meer talenten? Het gaat erom dat je jouw misschien wel enige eigenschap echt ontwikkelt. Gaven tot bloei brengen is immers een leerproces. En dat kost energie. Tijdens dat traject zijn er momenten om prachtige resultaten in ontvangst te nemen, maar ook ogenblikken dat bloed, zweet en tranen rijk vloeien. En juist deze dalen zijn zo belangrijk voor de voortgang. Wordt de harp aan de wilgen gehangen, of zet de student door? Juist dat leerproces heeft aandacht nodig. Niet de gedachtekronkels of het ooit wel wat zal worden. Jezelf steeds afvragen of je wel genoeg talent hebt om beroemd te worden, levert maar één antwoord op: onbegaafd. Alleen voor de luiaard is deze conclusie een bevrijding: voortaan hoef ik daar dus geen energie meer in te steken. Iemand die de wegen van de mier heeft bestudeerd, moet gaan voor die dingen waarvan hij of zij bevlogen is. Doorzettend het talent ontwikkelen, genietend van de mooie momenten. Dat is de weg naar de top.

En bovenaan wordt het niet anders. Ook de gevierde kunstenaar moet blijven werken. Voor de christen wordt deze weg echter toch een makkelijke: hij mag bidden tijdens het werken. Dat houdt wel een dubbele opdracht in. Het lijkt dan alsof z’n last zwaarder wordt, waardoor hij voor bidden geen tijd meer heeft. Hij ziet echter over het hoofd dat hij de applausjes van mensen niet hoeft mee te dragen. Die mag hij doorgeven naar boven. Dankend en biddend: soli Deo gloria, sterk mijn hand en zegen mijn vlijt.

Column: Talent

Muziek

RD.nl in uw mailbox?