Werken met gehandicapte kinderen in Honduras

Giron is als coördinator werkzaam in een huis waar zestien meervoudig gehandicapte kinderen wonen. Het huis wordt ook wel het ”huis van de engelen” genoemd en ligt in het centrum van de Hondurese hoofdstad Tegucigalpa.

De naam van het huis is niet ontleend aan het feit dat het er hemels uitziet, want het gebouw is hopeloos verouderd en doet weinig hemels aan. Het gebouw dankt de naam aan de bewoners en het personeel.

Kwetsbare kinderen

Het huis valt onder de organisatie Nuestros Pequenos Hermanos (NPH), dat in het Spaans ”onze kleine broertjes en zusjes” betekent. Deze organisatie werd in 1954 opgezet door een roomse priester in Mexico. Hij was bewogen met kwetsbare kinderen en jongeren, startte de organisatie en inmiddels heeft de NPH-familie door de jaren heen meer dan 19.000 jongeren opgevangen. Overigens zijn dit niet alleen meervoudig gehandicapte kinderen en jongeren, maar ook jongeren met bijvoorbeeld ernstige gedragsproblemen.

Vrijwilliger

De Nederlandse fysiotherapeute Nienke Boersema is via de Nederlandse partnerorganisatie WereldOuders voor twee jaar als vrijwilliger werkzaam in Honduras. Eens in de week is ze in het tehuis in Tegucigalpa te vinden, daarnaast werkt ze in een dorp van NPH op zo’n 20 kilometer van de hoofdstad.

Ze vertelt vol passie over haar werk, maar spreekt ook over haar pijn en frustratie. „Ik vind het moeilijk dat mensen met een handicap soms letterlijk niet gezien worden en aan de rand van de samenleving staan. Dat geldt in Nederland, maar meer nog in een land als in Honduras.

Er zijn maar weinig mensen die in dit huis op bezoek komen om er te zijn voor deze jongeren en hen in de ogen te kijken. Dat doet mij pijn, want ook dit zijn schepselen van God en als je hen in de ogen kijkt, dan ontdek je zo veel. Ik voel me bevoorrecht dat ik met deze jongeren mag optrekken.”Kenia herkent deze frustratie en legt uit dat de acceptatie van gehandicapten heel langzaamaan verbetert in Honduras. „Sinds een paar jaar zijn er liften in universiteiten en overheidsgebouwen. Dat is een zichtbaar teken van de groeiende aandacht voor het leven met een handicap. Toch is de toegankelijkheid op veel plekken nog slecht en is het ook nog vaak een taboe om er over te spreken.

Schuld

De acceptatie binnen gemeenschappen en families houdt ook nog veel te wensen over. In afgelegen dorpen krijgen moeders van gehandicapte kinderen vaak nog de schuld en laat de man haar dan in de steek.” Ze slikt diep en schudt met haar hoofd. „Je wordt als vrouw dan in de steek gelaten, hebt geen geld en ook niet de gelegenheid om te werken, want je moet voor je kind zorgen.”

Het voorbeeld laat zien hoezeer bijzonder dit sobere huis in het centrum van Tegucigalpa is. Kenia Giron: „Ik wil zo veel mogelijk mensen dit huis laten zien, want je treedt een andere wereld binnen waarin andere wetten gelden.”

Werken met gehandicapte kinderen in Honduras

Mens & samenleving

RD.nl in uw mailbox?