Column: Puberkamp

Eindelijk was het zover. Hij ging. Onze puber. Bepakt en bezakt. Met warme dekens en een zakmes. Met een bus deodorant en stapels sportbroeken. Ook zijn Bijbel zat in de tas. Ach, waarom sliep ik hier dan niet van? Het was een vertrouwd kamp. Zijn vriend was er ook bij. Het viel toch allemaal wel mee? „Dat raften”, fluisterde een stemmetje in me, „daar gebeuren ongelukken mee.” „Die zee”, zei een andere stem, „daar verdrinken mensen in.” Maar geen weg terug. We kwamen aan in de natste kant van Nederland. Hij zwaaide ons vrolijk uit. En toen moest ik hem loslaten.