Column: Los

Sereen stil was het in huis. Alles was er klaar voor. De natuur leek haar adem in te houden. We wachtten. Op de pijn. Op lijden. Op vreugde. Op nieuw leven. En toen was daar dat grote moment. Daar was ze. Warm. Levend. En prachtig. Haar eerste ademteug. Een knip. Ze was los van me. We keken naar het kleine gezichtje. De liefde stroomde. De verantwoordelijkheid voelbaar. Zo kwetsbaar was ze en zo afhankelijk. Een wereld wachtte op haar. Een boze wereld. Heel even was daar de gedachte. Wat was het veilig in mijn buik.