Overal kriebels

Gif? Néé. Luizen op planten ga je te lijf met water en groene zeep. Werkt prima. Of je zet lieveheersbeestjes in. Tegen de larven van engerlingen –larven van de meikever die de wortels onder het gazon vandaan opeten– zijn aaltjes te koop, microwormen die de larven te grazen nemen.

En zo kan er meer. Voor vliegen heb je horren. Voor slakken zijn er slakkenborstels. Koffieprut, grind, scherp zand en cacaodoppen schijnen ook te helpen. En anders kun je nog munt, knoflook en tijm planten.

Het wordt een sport om lastige beestjes op een groene manier te slim af te zijn. Maar, merkte ik: er is een grens. Zodra ik teken of vlooien zie lopen, wordt alles anders.

Appelazijn

Ja, tegen teken op de honden probeerde ik ook al eens iets niet-chemisch. Zoals de knoflookbonbons van Biofood: de geur van knoflook schijnt teken af te schrikken. Ik las over fenegriek door het voer. Ook kun je een mix van water, lavendel- en treatree-olie over je huisdier sprayen voor elke wandeling, vermengd met wat appelazijn. In een natuurwinkel zocht ik al deze dingen bij elkaar: kleine potjes met de zuiverste etherische oliën; een pond fenegriek dat ik vervolgens toch niet gebruikte. Op de reservelijst staan nog neemolie –maar dat schijnt te stinken– en Melaflon Spot-On. Waarschuwing: voor katten is teatree-olie giftig, dus denk niet dat ‘natuurlijk’ per definitie veilig is.

Spot-On, ja: je hebt natuurlijk de ‘gewone’ pipetten tegen vlooien en teken. Die gebruikte ik eerder ook wel – maar tegen teken werken ze amper of niet, en in elk geval kort. Terwijl ze echt als puur gif ruiken. Wat het ook is.

Bij de dierenarts adviseren ze zo’n pil die drie maanden werkt, zoals Bravecto en Nexguard, maar daarover gaan horrorverhalen rond onder hondenliefhebbers. Je hoeft maar één keer een baasje te spreken dat tijdens een gezellige boswandeling vertelt over hoe ziek haar hond werd nadat het dier zo’n pil op had, en wetenschappelijke stellingen dat het niet van die pil komt, maken opeens nog maar weinig indruk. In 2018 liet de Amerikaanse voedsel- en warenautoriteit, de FDA, in elk geval weten dat huisdiereigenaren alert moeten zijn op bijwerkingen van middelen op basis van isoxazoline – zoals die pillen. De informatie dat de middelen werkzaam en veilig zijn klopt nog, aldus de FDA, alleen de bijsluiter moest worden aangepast.

Vlooien

Je weet het niet, als leek. Je probeert maar wat. Toen het potje CDVet Afweerconcentraat de teken niet voldoende afschrok, probeerde ik de Seresto teken- en vlooienband. Die werkt super, en ook lang. Bovendien kun je ’m tenminste afdoen als de hond of kat allergisch reageert, terwijl terughalen bij een ingeslikte pil niet meer mogelijk is. Er zit alleen wel imidacloprid in de Seresto-band, wat slecht is voor bijen en ook voor het waterleven. Als de hond gaat zwemmen, is dat voor de beestjes in het meer dus niet fijn.

Het allerbeste blijft, allereerst, om viervoeters bij de buitendeur te checken op teken die vanaf de poten omhoog aan het kruipen zijn, of over de neus aan het kriebelen zijn. Nare spinachtigen: met hun graaiende pootjes, vlug als de zon schijnt, slomer als het koud is. Taaie terriërs onder de insecten. Ik verpletter ze onder een steentje. Ja, sorry hoor.

Tijdens zo’n controle op teken zag ik plotseling een vlo op een hond. En nog één. Afschuwelijk. Eén vlo staat voor tig eitjes, zeggen ze immers altijd. (Het enige voordeel is dat hierdoor nu alle kleden, kleedjes en manden in huis weer eens op 60 graden gewassen zijn.) Wat bleek? De vlooien stapten van het (op dat moment lege) egelhuis in de tuin over op de mooie krullen van mijn poedels.

Het was nog lang geen plaag, maar één vlo doet me onmiddellijk sterk denken aan Stronghold. Gif, ja, in pipetjes die ontzettend fout ruiken en die heel goed werken tegen vlooien.

Nu is er de rups

Maar voor ik de Stronghold uit de kast haalde, vroeg ik een groep tuinliefhebbers en de Egelbescherming om raad. Is er iets te doen om de egel vredig in de tuin te laten wonen (want ja, die eet slakken en zo, dat wel) en geen vlooienplaag te krijgen? Ja hoor. Strooi diatomeeënaarde, zeiden de groene tuinfans. Om het egelhuis. Maak het egelhuis een keer goed schoon met heet water en wrijf het in met die aarde – een scherp soort aarde waar vlooien en luizen niet tegen kunnen. In kippenhokken wordt het ook gebruikt, tegen bloedluis. En rond mierennesten. Niks chemisch, het werkt mechanisch.

Iemand stuurde zomaar een envelop met wat van die aarde.

Nadat dit geregeld was, dook de eikenprocessierups op in een boom tegenover het huis. Tegelijk kwam de ene poedel met een grasaar in zijn vacht thuis – zo’n gemene met weerhaakjes die dwars door de huid gaat en die een hele reis door een dier kan afleggen, met alle gevolgen vandien.

Kriebels! Natuur is een jungle!

Wat doet u?

Van wat voor beestjes hebt u of heeft uw huisdier deze zomer last, en hoe gaat u ermee om? Mail naar rdmagazine@rd.nl – wellicht kunnen we in het magazine van 7 september de nieuwste en allergroenste lezersinzichten delen.

Overal kriebels

Consument

RD.nl in uw mailbox?