Jong en oud, Katwijker of allochtoon: het strand is van iedereen

Het geluid van een brommer doorbreekt de stilte op het strand. Het is begin september, tien voor zeven in de ochtend. Een bezorger van het Leidsch Dagblad bromt langs de strandtenten in Katwijk aan Zee en dropt er een paar kranten.

:::embed_link 1:::

Als hij in het halfdonker is verdwenen, valt het ruisen van de golven weer op. Een paar meeuwen schreeuwen iets vanuit de lucht. Zou het een ”goedemorgen” zijn voor de eerste eenzame wandelaar op het strand? Of een aanmoediging voor de werkman die op dit vroege uur met een bulldozer sporen trekt in het zand?

”Zonsopgang: 7.03”, meldde de krant voor vandaag. Als de klok van de Oude Kerk aan de Boulevard zeven slagen laat horen, is het tijd om even niet over zee te turen, maar de blik op het dorp te richten. Achter de kleine strandhuisjes, waarin Katwijkers hun strandstoelen en parasols opbergen, ligt het –recent verbrede– duin. In woningen en een enkel hotel aan de Boulevard brandt licht, het licht in de badkamer of boven de ontbijttafel. Katwijk ontwaakt.

Metaaldetector

Precies drie minuten na zeven kleurt de lucht boven de kustplaats oranje-geel. Spontaan komt de regel van een lied boven: „De zon komt op, maakt de morgen wakker; mijn dag begint met een lied voor U.” Het is een moment dat je vast wilt houden, maar dat zomaar voorbij is. In luttele minuten verdrijft het licht het donker van de nacht.

Een koppel zeemeeuwen gaat pootjebaden, terwijl een man met twee honden het strand op loopt. Kees de Best –bijnaam ”de kraai”– struint ter hoogte van Hotel Noordzee rond met een apparaat in zijn hand en een koptelefoon op z’n hoofd. Hij tuurt naar beneden. Met hulp van een metaaldetector vist de 74-jarige hobbyist munten uit het zand. Na een kwartier heeft hij de eerste 3,70 euro én een oorring op zak.

Het duurt niet lang of de eerste zwemmers nemen een duik. Een vrouw in een witte badjas loopt op slippers het strand op en verdwijnt in de golven. Een man parkeert zijn fiets tegen een gebouw van de reddingsbrigade en loopt het water in. Hij heeft de zee bijna voor zichzelf.

Bij strandpaviljoen Surf en Beach legt een serveerster om kwart voor negen kussens op de houten banken. Hoewel het nog wat kil is, blijkt het terras een prima plek voor een ”ontbijtje met een eitje”: warm ciabattabroodje, bolletje kaas, verse jus d’orange. Tussen windschermen en ligbedden door vormt de zee het uitzicht. Is er een mooiere plek denkbaar om op dit tijdstip een eitje te pellen?

Leven vergankelijk

Uitgestorven is het strand al lang niet meer. Twee zestigplussers komen uit de zee. Hardlopers rennen langs het water, de één richting Noordwijk, de ander richting Wassenaar. Baasjes van honden verdwijnen met hun viervoeter via de duinen richting het voormalige vissersdorp.

De vraag die –bij een overwegend grijs wolkendek– klemt, is of de zon nog zal doorbreken vandaag. Na tienen, als de temperatuur is opgelopen tot 19,7 graden, is het zover. De terrassen beginnen vol te stromen. Tijdens een strandwandeling naar het naburige Noordwijk blijkt de activiteit her en der toe te nemen.

Twintig jongeren in groene shirts zitten op het zand. Ze luisteren naar de uitleg van een instructeur van de surfschool, voordat ze met hun plank het water in lopen. Verderop werpen twee hobbyvissers hun hengels uit, in de hoop een tong, schol of zeebaars aan de haak te slaan. „Tegen een zandbank aan zit vaak veel vis”, legt Danny de Jong uit.

Zijn maat Ron Wiersma vertelt dat hij een ernstige longziekte heeft: COPD. Hij heeft zijn zaak –een metaalbedrijf– verkocht. „Als je jong bent, ervaar je het leven als oneindig. Nu word ik ermee geconfronteerd dat het leven vergankelijk is.” Terwijl de 65-jarige visser een zeebaarsje binnenhaalt, zegt hij dat de zeelucht goed is voor zijn longen.

Een vrouw in een kniebroek zit iets verderop gebogen over een bos zeewier. Ze peutert er een stuk touw uit. „Dat doe ik altijd”, zegt ze. „Het is een tic van me. Touw is slecht voor de vissen.”

Broekspijpen omhoog

Tijdens een dag op het strand komt een dwarsdoorsnee van de samenleving voorbij. De moeder in een blauw-witte jurk die geniet van het plezier dat haar twee kinderen hebben met schepjes, harkjes en een emmertje. De dames met rugzak die stevig door stappen. Het stelletje dat –de armen om elkaar heen– halt houdt bij het water en lacht voor een selfie. De man die zijn veters lospeutert, schoenen in het zand zet, broekspijpen iets omhoogtrekt en voorzichtig een paar stappen in het water zet. Het echtpaar met een tienerdochter die in het zand schrijft: mama hartje papa. Het strand is voor iedereen.

In de loop van de middag –de temperatuur is aangenaam, de schooldag zit erop– neemt de drukte toe. Tussen de autochtone Katwijkers, te herkennen aan hun dialect, strijkt een grote allochtone familie neer. Ze scheppen het eten –rijst en sla met tomaat– uit eigen pannen en snijden stukken meloen af. De taal is onverstaanbaar, maar het plezier spat ervan af. Vooral als ze met z’n allen het water in rennen. Moeder –in een donkerblauwe jurk en met hoofddoek– gaat schaterlachend kopje-onder.

Dankzij het stralende weer blijft het strand lang bevolkt. Een splinternieuwe jeep van de politie rijdt aan het begin van de avond stapvoets langs het water. In de verte vaart een catamaran voorbij. Een man en vrouw spelen, zittend op een blauw strandbed, Rummikub. Hij wint.

Jong en oud –Nederlander, Chinees, Duitser, Afrikaan– wacht de zonsondergang af. Een vader zet zijn dochtertje in een roze jurkje op de juiste plek om een fraaie foto van haar te maken. Om 20.16 uur zakt de zon als een rode, ronde bol in zee. Wat rest, zijn de ruisende golven en de zilte zeelucht. En het weidse uitzicht? Dat is er morgen weer.

Abonneevoordeel Katwijks Museum € 1,50 p.p. (max. zes personen). Download de kortingsbon via rd.nl/abonneevoordeel onder uit in nl of bel 055-5390498.

Jong en oud, Katwijker of allochtoon: het strand is van iedereen

Consument

RD.nl in uw mailbox?