Column (Mariska Dijkstra): Ver verleden

„Mammmaaaaa!” Het duurt een poosje voordat het tot me doordringt dat mijn zoon onder aan de trap staat te roepen. Aan het volume van zijn smeekbede ligt het niet. Zelfs de buren zouden deze ‘sirene’ moeten kunnen horen. Dat ik niks gemerkt heb, komt omdat ik al enkele uren in een andere wereld ben. In het verleden, eigenlijk. Met elke datum en naam die ik vind, wordt mijn fantasie verder geprikkeld.