Special Schreeuw om Leven belicht „enormiteit” abortus

De e-mail van Maja, gericht aan de hulpafdeling van Schreeuw om Leven, is van een enorme treurigheid. „Beste meneer/mevrouw. Aanstaande dinsdag heb ik een afspraak om mijn zwangerschap af te breken. Diep van binnen wil ik het niet, maar snap niet waarom ik er toch mee doorga.” Het bericht is een noodkreet, een schreeuw om hulp.

Schreeuw om Leven bundelde Maja’s op schrift gestelde ervaringen met een ongeplande zwangerschap met die van dertien andere vrouwen in een deze week verspreide, speciale editie van Leef; de periodiek van de organisatie. Het doel? „Vrouwen die een abortus overwegen, laten zien dat er hulp is, mocht dat nodig zijn. En vrouwen die rondlopen met de pijn en het verdriet van hun abortus aanmoedigen contact op te nemen”, aldus directeur Van Helden bij het uitbrengen van de special. Eén verhaal gaat over de dubbele gevoelens van een opvangmoeder.

De tien vrouwen uit het magazine die de zwangerschap uitdroegen, konden voor het nemen van een abortusbesluit even op adem komen. Zij vonden een luisterend oor bij hetzij een ambtsdrager, een familielid, of bij een van de tien hulpverleners van Schreeuw om Leven. Deze hulpverleners kunnen doorverwijzen naar inmiddels meer dan honderd vrijwilligers (buddy’s) die een hulpvrager rond en na de zwangerschap kunnen begeleiden, zo blijkt, en helpen met praktische aangelegenheden.

Nina, een van de vier vrouwen die afzien van abortus, komt via Schreeuw om Leven in contact met een vrijwilliger die ervaring heeft in het vluchtelingenwerk en in haar –niet nader omschreven– woonplaats een netwerk van gastgezinnen aan het opzetten is.

Twee van de vier vrouwen ondergingen een abortus onder dwang. Zij vonden geen luisterend oor, maar werden op een trieste manier voor het blok gezet. Schrikbarend is het relaas van een al wat ouder echtpaar, „gelovig en aangesloten bij een behoudende gemeente” dat in 1973 onder dwang van ouders een abortus liet uitvoeren. Ruim veertig jaar liep het paar met schuldgevoelens rond, de ingreep móést worden doodgezwegen. Het boek was gesloten „en met twee sloten verzegeld en diep begraven.”

In het verhaal van spijtoptante Edith komt dwang niet voor. Aangrijpend is de manier waarop de realiteit van wat een abortus (in haar woorden: een „enormiteit”) daadwerkelijk inhoudt bij haar doorbreekt. „Ik moet ermee leren leven, de rest van mijn leven, met het feit dat ik mijn eigen kind heb vermoord.”

Onder meer het verhaal van Linda maakt duidelijk dat hulp bij rouwverwerking bij Schreeuw om Leven hand in hand gaat met het brengen van de Bijbelse boodschap van vergeving. Voor sommige hulpvragers waren dat vertrouwde klanken, maar niet voor Linda, die haar bijdrage besluit met: „Nu zegt ik het steeds weer hardop: „Jezus is mijn enige Redder.”

Op een paar plekken is de informatie die de special biedt onaf. Zo nodigt Edith iedereen die om hulp verlegen zit uit om bij haar aan te kloppen, maar wie ze is en waar ze bereikbaar is, wordt niet vermeld.

Desondanks is de mooi geïllustreerde special zeer geschikt om uit te delen aan eenieder die belang kan hebben bij de hulp die Schreeuw om Leven biedt.

Boekgegevens

”Er is hulp”, themanummer van Leef Magazine; uitg. stichting Schreeuw om Leven, Hilversum; 2017; 44 blz; wordt op aanvraag gratis toegezonden: www.schreeuwomleven.nl.

Special Schreeuw om Leven belicht „enormiteit” abortus

Cultuur & boeken

RD.nl in uw mailbox?