Column (Christine Stam-van Gent): Bruiloft

Tante Ma ligt op haar sterfbed, haar handen „samengebalde kleine klauwtjes.” „Ik ga, fluisterde tante Ma, naar de Bruiloft.” Dat laatste zinnetje uit ”Hoor nu mijn stem” bezorgde me een kleine schok. Een heel boek lang was ik niet geschokt geweest. Ik las het voor de tweede keer. De eerste keer had ik vaak gegrinnikt om de opmerkingsgave van Franca Treur, om de trefzekere spiegel die ze ons voorhoudt. De tweede keer zag ik veel scherper de hoofdpersoon, het kind Ina, dat zich altijd schuldig is blijven voelen over de dood van haar ouders (verongelukt terwijl ze Ina ophaalden). Een meisje dat zichzelf haat, en tegelijkertijd ontzettend haar best doet. Zou ze als haar tante Ma kunnen worden? Een kind van God, verzekerd van een plek in Zijn Vaderhart?