In zijn toespraak stond Aboutaleb stil bij de lotgevallen van Wim Missel, een van jonge mannen die destijds werden opgepakt. Hij was 18 jaar en werd tewerkgesteld in Dachau, niet het concentratiekamp maar het barakkenkamp. Missel moest zware arbeid verrichten in bittere kou, met alleen nog versleten, dunne kleding en kapotte schoenen aan.

„Tweemaal kreeg hij van een Duitse vrouw een paar sokken. Soms ook stiekem een boterham.” Het waren „staaltjes van lef”, maar ook van menselijkheid, aldus Aboutaleb. „Menselijkheid die Wim door die wrede, absurde tijd had geholpen”, en die we volgens de burgemeester nooit uit het oog mogen verliezen.

René Versluis, zoon van een dwangarbeider en initiatiefnemer van het Razzia Monument Rotterdam, schetste wat zijn vader destijds meemaakte toen hij op transport naar Duitsland was gesteld. Ook Versluis stipte aan dat veel mensen de opgepakte mannen in de treinen hielpen door ze eten toe te stoppen of ze briefjes voor thuis lieten schrijven.

Het Razzia Monument wordt bij de volgende herdenking in 2023 onthuld. Het verbeeldt niet alleen de weggevoerde mannen maar ook de ontredderde vrouwen, kinderen en moeders die ze moesten achterlaten. Het bestaat uit twee meer dan manshoge beelden van een vrouw en een man die zichtbaar van elkaar zijn gescheiden - beiden hebben ze een ‘wond’. De beeldengroep toont volgens Versluis „louter de scheiding, het moment zelf” en „laat zien wat oorlog met de mensen in een stad kan doen.” Het werk van beeldend kunstenaar Anne Wenzel komt te staan aan de Parkkade. Vanaf dan is de razziaherdenking daar en niet meer in De Kuip.

De razzia van Rotterdam was de grootste ‘mensenjacht’ die in Nederland heeft plaatsgevonden. De bevolking werd verrast, vandaar dat de nazi’s 52.000 mannen konden oppakken. Pogingen in de weken erna in Den Haag en Delft waren minder ‘succesvol’ doordat het verrassingselement weg was en de mannen waren gewaarschuwd.