Oud-kolonisator Nederland heeft daar ook zeker een bijdrage aan geleverd door projecten te financieren die bij voorbaat tot mislukken gedoemd waren. Na de onafhankelijkheid in 1975 gingen de nieuwe leiders daar vrolijk mee door.

Een van de meest in het oog springende voorbeelden uit het grijze verleden, is de ”spoorweg van niets naar nergens”. Die werd in de jaren zestig van de vorige eeuw aangelegd in de ontoegankelijke jungle in het westen van het land, met vooral de bedoeling om de enorme bergen bauxiet uit het gebied te transporteren. Maar al snel bleek dat de winning commercieel niet haalbaar was, dus de inmiddels aangelegde spoorlijn en locomotieven werden nooit gebruikt. En zijn inmiddels voor een groot deel vergaan.

In de voorbije 25 jaar zijn door opeenvolgende regeringen ook heel wat mislukte paradepaardjes gelanceerd, zoals in 2002 een palmolieproject waar nog altijd geen druppel palmolie uit is voortgevloeid. En van recentere aard zijn onder meer een kostbare cassaveproductiefaciliteit en werd een dure fabriek voor prefabwoningen. Maar cassave of woningen zijn er ondanks de investeringen nooit vandaan gekomen.

Surinamers hebben met die mislukte projecten leren leven. Ze accepteren het gelaten, soms zelfs wat lacherig. Dat er tientallen miljoenen euro’s worden verbrast die aan betere dingen hadden kunnen worden besteed, zijn ze wel gewend. „Dat is nu eenmaal een gegeven als je in een jonge democratie woont waar niemand enig verantwoordelijkheidsgevoel aan de dag legt”, verzuchtte een kennis van mij laatst.

Niet geheel toevallig reden we op dat moment over een verse witte olifant: een nog geen tien kilometer lang stukje vierbaanssnelweg, zo’n veertig kilometer buiten Paramaribo. Een ruim twee jaar geleden door Chinezen voor heel veel geld neergeplant stuk asfalt dat twee bestaande, slecht onderhouden wegen met elkaar verbindt. Het is zelfs het eerste stukje snelweg in Suriname, maar die volgens Surinamers van ”niets” naar ”nergens” loopt.

Alleen mensen die een ”kiek” willen nemen, zoals ze dat hier noemen, rijden hier overheen alsof het een toeristische attractie is. ’s Avonds en ’s nachts komen vooral jonge mensen naar de weg om te racen met hun opgevoerde brommers en gepimpte auto’s. De weg heet de Desiré Delano Bouterse-highway –vernoemd naar de vorige president– en staat symbool voor alle hedendaagse mislukkingen in het land.

Of dit als hét symbool kan worden gezien, betwijfel ik ten sterkste. Ik kijk in dit land trouwens liever naar zaken die wel goed gaan. Zo kan ik heel vrolijk worden dat na ruim vier jaar eindelijk dat gapende gat in het wegdek van mijn straat door de overheid is gevuld. Weliswaar behoorlijk provisorisch, waardoor je er zeker van kan zijn dat er binnen een half jaar een nieuw gat zal ontstaan. Het is altijd beter dan steeds maar weer herinnerd te worden aan de vele witte olifanten, die hier uitstekend floreren.