Dr. W. Fieret, locatieleider van het Van Lodensteincollege in Amersfoort, wees op „het unieke van onze tijd. Men heeft altijd de eigen tijd ervaren als een periode van verval en neergang. Maar het unieke van onze periode is dat er opnieuw sprake is van een crisis, maar de samenleving komt er nu uit tevoorschijn zonder het leidende beginsel van het christelijke geloof.” Het vanzelfsprekende is volgens hem verdwenen. „Jongeren leven vanaf het begin in een zeker dualisme. De bijbelse uitgangspunten die ze meekrijgen vanuit gezin, kerk en school staan haaks tegenover de godsdienstloze samenleving. Tussen het bijbels denken en het moderne denken zitten weinig aanknopingspunten meer.” Dr. Fieret betitelt de huidige samenleving als een keuzemaatschappij. „Het maken van keuzes hoort bij onze tijd. Jongeren kiezen bewust voor de normen van het christelijke geloof. Daarmee zijn ze wel een uitzondering in onze samenleving. Stille tijd en het lezen van dagboekjes komt nu meer voor dan vroeger.”

De keuzemaatschappij heeft volgens hem echter ook gevaarlijke kanten. „Er wordt nu gezegd: „We zijn totaal anders dan de dominante samenleving.” Het gevaar is dat door het bewust kiezen voor christelijke normen er al een stukje heiligmaking in wordt gelegd.” Dr. Fieret ziet dit ook terug in het godsbeeld. „Dit wordt sterk ethisch gekleurd. Je hoort vaak: „Wat zal God ervan vinden?” Dat is wel een andere benadering dan honderd jaar geleden. Nu ligt sterk de nadruk op heiligmaking en minder op rechtvaardiging.” Hij gaf de bijna 200 aanwezigen een aantal punten mee waardoor jongeren zouden kunnen ingroeien in het kerkelijke leven. „Er is behoefte aan persoonlijke authenticiteit en veel minder belangstelling voor dogmatiek. Men schrijft de dogmatiek niet af, maar ze moet functioneren. Probeer daarom stukken van de dogmatiek te integreren in de omgang met jongeren.” De historicus voelt niets voor het toepassen van kunstgrepen om jongeren erbij te houden. „Er is verschil tussen aanpassen en aansluiten. Op de kansel mag geen sprake zijn van aanpassen, maar wel van aansluiting zoeken bij het niveau van de jongeren.” Hij raadde aan contact te houden met de ouders. „Toerustingsavonden voor ouders vormen daarbij een zinvol middel.”

Na de pauze ontspon zich een discussie over de waarde van de traditie met een kleine t en met een grote T. Een jongere noemde vormen zonder inhoud niet zo waardevol. Ds. W. Visscher uit Amersfoort was het hier niet mee eens. „Ik weet dat niet zo. Ik begreep vroeger niet alles, maar ik had wel respect voor wat er werd gezegd en hoe men zich kleedde.”

Jeugdwerkadviseur Laurens Kroon reageerde hierop. „Ik kom wel vragen tegen op de jeugdvereniging. Als een moeder een hoed draagt in de kerk, maar de jongere niet te horen krijgt waarom ze dat doet, dan wordt er bij zo’n jongere een schakel gemist. Jongeren staan wel degelijk open voor de kernwaarheden, maar als je met hen doorpraat over de traditie met een kleine t wordt dat een stuk lastiger.”

Een jongere reageerde instemmend. „Aan traditie met een kleine t zonder de grote T heb ik niets. Dat straalt niets uit en heeft geen enkele waarde. De kleine t moet gegrond zijn op de traditie met de grote T.”

Dr. Fieret reageerde instemmend. „De integratie tussen de kleine t en de grote T is nodig. Anders werkt de traditie met een kleine t niet bevruchtend en komen er vragen. Anderzijds moet wel worden gezegd dat de traditie ook een beschermende rol speelt in de kerk. We moeten niet de illusie hebben het ei van Columbus opnieuw uit te vinden. Heb eerbied en respect voor wat het voorgeslacht deed”, zo hield hij de aanwezigen voor.