Verheugd en verrast ademde ik op: eindelijk iemand die in de bres springt voor jonge(re) kinderen in de kerk. Maar het betoog van broeder De Kloe in Welbeschouwd (RD 15-10) zou zomaar tot de conclusie kunnen leiden dat alleen kinderen die stilzitten welkom zijn in onze kerkdiensten.

Dat zou pijnlijk zijn. Ik denk aan die ouders die graag hun kinderen die (nog) niet stilzitten graag meenemen. Omdat zij het belangrijk vinden dat hun kind wat oppikt van de preek en er alles aan doen om hen toch stil te laten zitten, zodat ze ongemerkt iets van de Bijbelse boodschap horen. Maar omdat wij dit niet zo gewend zijn, kunnen er zomaar schuine blikken gevoeld worden.

Draagzak

Ik voer graag een pleidooi om kinderen op jonge leeftijd mee te nemen naar de kerk. Tijdens een doopdienst is het o zo vertederend als we de dopeling horen huilen. We weten dat het maximaal een kwartiertje duurt en dan kunnen we het velen. Maar het kan toch niet zo zijn dat jonge kinderen een kwartiertje welkom zijn voor de doopplechtigheid en daarna voor tenminste drie jaar verbannen worden uit de kerkelijke samenkomst?!

Daarom: tegenwoordig zie je heel vaak baby’s in een draagzak. Zo kan een baby ook prima mee naar de kerk. En de geluiden die zo’n baby’tje maakt? Heeft de voorganger daar geen last van? Dat zou na te vragen zijn aan de destreffende voorganger. Als ik voor mezelf spreek: ik heb meer last van kerkgangers die tijdens de dienst slapen dan van kinderen…

Onze oudste dochter hebben we ook in een draagzak meegenomen naar de kerk. Dat ging prima en het riep even zo vaak positieve reacties op. Onze jongste dochter is geboren in coronatijd. Daarom konden we haar niet al jong meenemen. Wat wel kon, was tijdens de onlinekerkdienst haar bewust maken van wat er gebeurde. Toch blijft dat behelpen. We nemen haar vanaf dat ze ongeveer twee jaar is structureel minimaal één keer per zondag mee naar de kerk, met een tasje. Daarin zit een versnapering, die ze in een kwartier opsmikkelt. Niemand die daar last van heeft. Al kauwend en genietend hoort zij zo de preek aan. Ongemerkt krijgt ze ontzettend veel mee. Daar zit ook een Bijbels kleurboekje in. Onderwijl kan ze prima luisteren. Is ze anderen niet tot last?

Wij als ouders denken dat al snel. Als we ons excuseren bij de mensen die in onze nabije omgeving zaten, is steevast de reactie: „nergens last van gehad, blijf haar maar meenemen.” En dat niet alleen in de eigen gemeente, maar ook in voor ons onbekende gemeenten.

Oefenplaats

Kunnen kinderen dan geen bron van afleiding zijn voor anderen? Dat is zeker mogelijk. Daarom is het belangrijk om een tactische plaats in te nemen, achterin, bij een deur. Mocht er echt iets storends zijn, of dient het toilet bezocht te worden, dan ben je zo weinig mogelijk mensen tot last.

Wanneer wij deel uitmaken van een (jonge) gemeente: laten we dan de achterste plaatsen gunnen aan de gezinnen met jonge kinderen. Immers, nergens anders kunnen kinderen leren om ongeveer anderhalf uur stil te zitten. Sterker nog, het is voor kinderen zeer onnatuurlijk om zolang stil te zitten en zich te concentreren.

Zodra kinderen oud genoeg zijn, kunnen we hen aanleren om zoveel mogelijk te voorkomen dat ze anderen tot last zijn. Door verschillende jongerenorganisaties zijn daar prachtige hulpmiddelen voor bedacht. Ook kunnen we de kinderen de opdracht geven om tijdens de preek woorden van de preek op te schrijven, zodat het gesprek thuis over de preek op die manier van handvatten voorzien wordt.

Welkom

Daarom: de kerk als oefenplaats voor kinderen om stil te zitten. Maar ook voor ouders om te weten dat zij met hun kinderen welkom zijn, voor ouderen om geduld en mildheid te leren en voor de hele gemeente om te verstaan dat ze met klein en groot de gemeente zijn. Voor dienaren van het Woord is het dan een oefenplaats om de boodschap zo te brengen dat het jongste kind in de kerk in elk geval de kern begrijpt.

Zo is deze oefenplaats de werkplaats van de Heilige Geest, Die middellijkerwijs werkt, juist ook in kinderharten. Laten we dan naar die werkplaats gaan met de bede: „Heere, neemt U mijn gedachten gevangen, dat ik ongestoord mag en kan luisteren naar de verkondiging van Uw Woord. Neemt U de aandacht van alle jongste kinderen voor Uw Woord, zodat ook zij het begrijpen. Beroer de lippen van Uw dienaar, zodat Hij zo duidelijk en eenvoudig mogelijk het Woord brengt, opdat de hele gemeente zal gaan geloven en versterkt zal raken in dat geloof.”

Als Jezus zegt: „Laat de kinderen tot Mij komen en verhindert ze niet”, laten wij dan vuurbang zijn om met onze (voor)oordelen en meningen zo’n verhindering te zijn.

De auteur is predikant in de hersteld hervormde gemeente van Zwartebroek-Terschuur-Voorthuizen.