Wie even van het strand afloopt, komt terecht in een buurt waar het toerisme normaliter in januari hoogtij viert. Dicht op elkaar gepakte souvenirwinkeltjes, barretjes en restaurantjes zijn het toneel van verwoesting en puin. Het personeel werkt hard om hun zaak zo snel mogelijk weer te openen. Wie even verder doorloopt, merkt helemaal niks meer van de gevolgen van de tsunami. Daar gaat het leven verder zoals voor die verschrikkelijke tweede kerstdag en daar zijn de Thai maar wat blij mee. Ook de sekstoeristen, blanke mannen op leeftijd, paraderen door de straatjes met hun laatste Thaise aanwinst alsof er niets is gebeurd.

Op een van de terrasjes ontbijt een gepensioneerd echtpaar uit Den Haag. Vanuit hun appartement boven een horecagelegenheid in een van de zijstraatjes van de strandboulevard hebben Noor en René de watermassa voorbij zien komen. Zelf zijn ze ongedeerd gebleven. Dat geldt ook voor hun appartement en daarom wilden ze niet weg na de vloedgolf. „We hadden geen elektriciteit en water, maar we kregen kaarsen en dat was genoeg", vertelt Noor.

Toch was haar eerste gevoel na de natuurramp om Phuket meteen te verlaten. „Maar mijn man zei, wie denk je daarmee te helpen, jezelf? En dat is natuurlijk ook zo. De mensen hier willen dat de toeristen blijven. Het is toch hun levensader. Maar ik blijf er een dubbel gevoel bij houden. " Het is de bedoeling dat ze eind maart teruggaan naar Nederland. Maar Noor heeft haar twijfels of ze dat volhoudt. „Als het me opeens tot hier zit, ga ik weg."

Niet alle toeristen gaan door met vakantie vieren. De 30–jarige Tasha Barton uit Engeland helpt waar mogelijk. De eerste dagen na de tsunami deelde ze eten uit, sinds een paar dagen helpt ze met het puinruimen op Patong–beach. „Het is hier zo stil. Dat is verschrikkelijk voor de mensen hier. De toeristen moeten zo snel mogelijk weer terugkomen."