De vreedzamen worden zalig gesproken
”Conflicten op de kerkvloer”. Daarover ging het recentelijk op het symposium van de Theologische Universiteit Apeldoorn en de Reformatorische Maatschappelijke Unie. ”Spanningsvelden rondom werk in de kerk” belichtte vooral negatieve spanningen. Die horen beslist niet in de kerk, maar ze zijn er omdat schaap en bok samenhokken.
Genoemde beesten zijn eigenwijs en hoewel kuddedieren, toch dwaalziek. Ze kunnen de nodige –lees: de niet-nodige– spanningen veroorzaken in de kooi, ook al heet die Vredeskerk. Ze werken de herder soms compleet op zijn zenuwen. Vooral die opgeblazen en parmantige typen die graag met elkaar en met de herder botsen over principiële en nog vaker over niet-principiële zaken. Ze maken van bijzaken hoofdzaken en omgekeerd. Herders soms ook. Dit is geen pleidooi om concessies aan de waarheid te doen. Er is echter verschil tussen onze waarheden en Gods waarheid. We kunnen het zelfs met onze waarheden nauwer nemen dan met Gods waarheid. In dat geval naderen we gevaarlijk dicht de grenzen van de Kerk! Er zijn gebieden waar een christen zeer absoluut moet zijn. Die lijn ligt vast in de Apostolische Geloofsbelijdenis. Daar kan en mag niets van af. Wie met Christus gestorven en opgestaan is, zal ruim zijn waar Hij ruim is en nauw zijn waar Hij nauw is. Zijn missie was dienen. Daarin liet Hij een indrukwekkend voorbeeld na. Wie wil heersen, laat zichzelf gelden, die zet zichzelf in het middelpunt. Wie dient, wil wegvallen achter Christus.
De stem van de Herder raakt hart en poten van de schapen. Ze horen Zijn roep en volgen. Hun Herder heeft er evenwel dagwerk aan om Zijn schapen in het rechte spoor te houden. Een pedagogische tik met stok en staf is soms onvermijdelijk (Psalm 23).
Zouden wij wel zonder spanningen kunnen op de kerkvloer? Houden ze ons misschien alert en scherp op de hoofdzaak? Er is heilige verdraagzaamheid als vrucht van de Heilige Geest. Er is ook heilige onverdraagzaamheid en evenzo onheilige verdraagzaamheid.
Onderscheid goed tussen de vrucht van de Geest en de werken van het vlees. Vechten op fronten waar Christus niet strijdt, is koren op satans molen. Hij is graag de lachende derde. Conflicten voeden polarisatie en omgekeerd. Ze kunnen zelfs anderen het zicht op de goede Herder benemen. Het getuigt van gezond relativisme te bedenken dat de Kerk een onvolmaakt lichaam is en dat ik een onvolmaakte hand, voet of ander lid ben. Voorkom dat ook maar iemand ziek wordt van de kerk. De vreedzamen worden zalig gesproken!
