Kijk, dat gedoe met zijn zusjes blijft natuurlijk wel, maar dat is in alle gezinnen zo. Daarbij hebben zijn zusjes het er ook moeilijker mee, die zijn natuurlijk ook nog kleiner. Gelukkig begrijpt mijn zoon goed dat het voor mij onmogelijk was om met zijn vader samen te leven. Hij is ook liever bij mij dan bij zijn vader. Hij ziet ertegenop om naar hem toe te gaan in de weekenden. Ja, zo hebben we dat verdeeld.

Hij: Het blijft onbegrijpelijk dat mijn ex-vrouw zomaar ineens wegging. Er is natuurlijk overal wel wat, maar dat ze daarom achter die achterlijke vent aan is gaan lopen… Van onze prachtige villa naar zo’n tussenwoning; het is onbestaanbaar, vindt u niet?

Gelukkig merk ik aan mijn zoon dat hij achter mij blijft staan. Dat is wel weer mooi als ze veertien of vijftien jaar zijn. Je kunt goed met hem praten. En mijn zoon laat geen traantje hè, zo sterk is hij. Hij is een echte De Jong, dat merk je gelijk. Alleen als hij naar zijn moeder teruggaat na het weekend, dan is hij chagrijnig. Logisch toch. Waarom? Wat denk je van die vent daar, en natuurlijk die kleine slaapkamer. Een scheiding is echt niet goed voor de kinderen.

De zoon: Het gaat wel goed hoor. En met mijn ouders ook. Mijn moeder heeft natuurlijk een nieuwe vriend. En mijn vader werkt inderdaad nog steeds bij dat transportbedrijf. Wat er lastig is? Eigenlijk niks, is wel relaxed zo. Lekker vaak aan ’t gamen. Alleen dat pa anders is, dat is niet chill. Vroeger deden we wel dingen samen, maar nu niet meer. En dan is hij weer alleen als ik wegga, hè. Dat is helemaal niet tof, zeg maar. En als ik bij mijn moeder wegga, zijn mijn zusjes natuurlijk bij haar. En die zijn zo druk samen, ze hebben lak aan m’n moeder. Dan is het voor mama weer te veel en moet ze steeds huilen.

Ik maak daarom nu vaak met mama een praatje. Dat vindt ze wel chill, ja. Maar het is eigenlijk nooit leuk om weg te gaan. Bij allebei niet. Want eigenlijk laat ik ze dan in de steek. Begrijpt u?