Bernanke analyseerde in de jaren ’80, lang voordat hij de belangrijkste centrale bankier van de Verenigde Staten werd, de Grote Depressie van de jaren ’30 van de vorige eeuw. Hij toonde daarbij aan dat bankenruns, waarbij klanten zo snel mogelijk al hun geld van hun rekening willen halen, een grote rol speelden bij de hevigheid en duur van die crisis.

Diamond en Dybvig toonden aan dat banken kwetsbaar zijn voor bankenruns en dat dit ondervangen kan worden als de overheid zich opstelt als noodlener aan banken. Zo kunnen spaartegoeden gegarandeerd worden en weten bedrijven en huiseigenaren dat zij niet gedwongen zullen worden leningen versneld af te lossen. Diamond toonde daarnaast aan dat banken als tussenpersoon tussen partijen die geld uitlenen en geld lenen beter toegerust zijn om de kredietwaardigheid van lenende partijen te beoordelen.

Bernanke, Diamond en Dybvig werden vooraf niet als grote kanshebbers gezien voor de prijs. Die wordt sinds 1969 uitgereikt na een gift van de Zweedse centrale bank Riksbank. De prijs voor economie heeft officieel dan ook een andere naam dan de Nobelprijzen die industrieel Alfred Nobel in zijn testament had voorzien. Doorgaans wordt de prijs, die ook door het Nobelcomité wordt bestierd, wel gewoon Nobelprijs genoemd. Vorig jaar was Guido Imbens een van de winnaars, een geboren Nederlander met de Amerikaanse nationaliteit.