Misschien had ik er ook wel niets over geschreven als het een gewone Prinsjesdag was geweest. Zo eentje van twaalf in een dozijn. Koets, koning, koningin, juichende mensen, hoedjes, sombere Troonrede, tevreden coalitie, boze oppositie. Maar het wás geen gewone Prinsjesdag. Het was de eerste Prinsjesdag waarin prinses Amalia, de Prinses van Oranje, aanwezig was. Net achttien lentes jong. Ze zat bij pa en ma in de koets, ze glimlachte en zwaaide zeker niet onverdienstelijk.

Ik kan me simpelweg niet voorstellen dat een meisje van haar leeftijd zich op deze dag had verheugd. Ze had veel liever op haar kamer een stel vriendinnen op bezoek gehad, denk ik. Dat kan overigens niet, want door de dreiging die er is in verband met haar veiligheid, mag ze voorlopig niet op haar kamer wonen. Dan maar Prinsjesdag, heeft ze misschien wel gedacht. En dan word je dus juist op die dag geconfronteerd met boegeroep, boze mensen en demonstranten die je vader een landverrader noemen. En dan toch blijven lachen en zwaaien in plaats van woedend de van je moeder geleende hoed in het publiek smijten.

Wat me opviel? Dat ze op het balkon van Paleis Noordeinde onverschrokkener leek dan haar moeder. Die keek toch wat verschrikt. Maar aan Amalia was niets te merken van welke schrik ook.

Nog even over die demonstranten. Waren dat de boeren, zoals gezegd wordt? Ik betwijfel het echt. Waren het geen beroepsdemonstranten die het boerenprotest hadden gekaapt? Mensen die een dagtaak hebben aan overal de boel uit elkaar schreeuwen, maar thuis niet weten hoe snel ze een aanvraag moeten indienen voor een toeslag of een subsidie bij diezelfde overheid die ze het liefst zo snel mogelijk zien verdwijnen.

Wat zou ik trouwens graag in Huis ten Bosch de nabespreking van Amalia met haar ouders hebben gevolgd. Ik sluit niet uit dat zij het was die ’s avonds vader en moeder moest kalmeren.