Op nationaal niveau gaapt vaak een gat tussen de beloftes die landen doen om de opwarming van de aarde te beperken en wat echt nodig zou zijn om aan de afspraken te voldoen. Dat wordt het ‘ambitiegat’ genoemd. Daarbovenop komt ook nog het ‘implementatiegat’, het verschil tussen belofte en uitvoering. Dezelfde fenomenen ziet Roelfsema bij steden, regio’s en bedrijven. „Gezamenlijk beloven ze veel, maar als je kijkt naar wat ze echt doen, valt dat tegen.”

In het klimaatakkoord van Parijs hebben landen eind 2015 afgesproken zich in te spannen om de uitstoot van broeikasgassen zodanig te verminderen, dat de aarde niet meer dan 2 graden, en bij voorkeur niet meer dan 1,5 graad, opwarmt ten opzichte van het pre-industriële tijdperk. Daartoe zou de uitstoot nog met een derde tot de helft omlaag moeten dan wat met bestaand beleid kan worden bereikt.

„De hoop ontstond de afgelopen jaren dat extra inspanningen van steden, regio’s en bedrijven deze kloof voor een belangrijk deel kunnen dichten”, legt het PBL uit. In werkelijkheid is deze bijdrage vooralsnog dus kleiner dan gehoopt volgens dit onderzoek. Roelfsema is er onlangs op gepromoveerd aan de Universiteit Utrecht.