Voorheen werkte Teitsma als landelijk trainer bij ’s Heeren Loo Zorggroep. Voor die baan moest ze „overal en nergens” naartoe. Daarom zat ze vooral in de auto als ze voor haar werk op pad moest. Nu werkt de Elburgse drie dagen per week in Zorgcentrum Oranjehof in Elspeet, een dagbesteding voor ouderen en mensen met een verstandelijke beperking. Toen ze in november 2021 een contract kreeg van haar werkgever, wilde ze daar op de fiets naartoe. Om niet al te lang te doen over de 22 kilometer kocht ze in januari een speed pedelec, die ze in april kreeg geleverd.

Het fietsen bevalt goed, vertelt Teitsma. „Het is heerlijk. Op de heenweg fiets ik door allerlei dorpen, zoals Doornspijk en Nunspeet. Ik vind het mooi dat ik dan van dorp naar dorp fiets. Dan weet ik hoe ver ik ben en hoe lang ik nog heb te gaan. Het lastige daarvan is wel dat een groot deel van die route langs provinciale wegen leidt. Daar moet ik op het fietspad, want auto’s rijden op die weg 80 kilometer per uur en ik 40. Maar op het fietspad rijden vaak veel scholieren, waardoor ik er moeilijk langs kan. Daarom probeer ik uit te vogelen wanneer zij op die route rijden, zodat ze mij niet hinderen.”

Op de terugweg gaat Teitsma vaak door het bos. „Soms ben ik bang dat ik een zwijn voor mijn wiel krijg. Maar gelukkig is het nog nooit gebeurd. Een keer kwam ik in het bos een man uit Zeeland tegen die de weg vroeg. Dat is me bijgebleven. Hij fietste door heel Nederland. Ik vond het mooi dat we allebei fietsend op hetzelfde moment op dezelfde plek waren, maar met een verschillend reisdoel.”

Ondanks de ondersteuning die Teitsma krijgt, vindt ze het een hele inspanning om de 22 kilometer naar haar werk en terug af te leggen. „Het ligt eraan hoe hard ik wil gaan. Rijd ik 30 kilometer per uur, dan hoef daar niet veel voor te doen, maar meestal ga ik 40. Daar moet ik mijn best voor doen. Dat is niet hetzelfde als scooteren. Ik beweeg veel meer dan in de auto.”

Dit is het derde deel in een serie over sportief naar het werk gaan.