De uitgestrektheid van het getroffen gebied maakt het voor de autoriteiten moeilijk gegevens te coördineren. Bovendien verschilt de organisatie van de bevolkingsregistratie in de betrokken landen sterk. Terwijl India bij dit soort rampen zijn voordeel doet met de van de Britten geërfde bureaucratie, moet de Indonesische archipel het vrijwel zonder een centrale registratie van bevolkingsgegevens doen. Thailand en Sri Lanka zitten daar ergens tussenin.

In het Indiase Cuddalore lijkt het tellen van de doden wel een ritueel. De dienstdoende arts in het lokale mortuarium, S. Narayanswamy, dirigeert wachtenden een voor een langs een rij met slachtoffers. Als iemand in snikken uitbarst, weet hij genoeg. Een assistent bevestigt een naamkaartje aan een arm. Een ambtenaar maakt een zorgvuldige notitie in een schoolboek dat vijf kolommen telt: de naam van het slachtoffer, de leeftijd, de naam van de ouders, het adres en identificatiekenmerken. Van ieder lichaam wordt een foto gemaakt. Ouders krijgen een formulier dat hun in staat stelt een overlijdenscertificaat te bemachtigen, op grond waarvan zij in aanmerking komen voor compensatie.

Indonesië bestaat uit 13.000 eilanden en een losjes georganiseerde bureaucratie. Culturele verschillen en geografisch isolement dragen bij aan de decentralisatie. Na een ramp als die van zondag duurt het dan ook lang voor er een reëel dodental naar buiten komt. Pas dagen na de zeebeving bleek dat verreweg de meeste doden in Indonesië zijn gevallen. De autoriteiten meldden woensdag een aantal van 45.268, tweemaal zo veel als het aantal Srilankaanse slachtoffers. De eerste dagen na de ramp leek het erop alsof de meeste doden in Sri Lanka waren gevallen.

„De verwarring over het tellen van de lichamen is normaal, omdat de gegevens uit verschillende bronnen afkomstig zijn”, zegt Purnomo Sidik, directeur nationale rampen van het Indonesische ministerie van Sociale Zaken. Hij wijst erop dat een groot gedeelte van de infrastructuur in het getroffen gebied is vernietigd en dat het lokale bestuur er niet langer functioneert. „Het (tellen van de lichamen, red.) zou moeten worden gecentraliseerd, maar in de praktijk is dat niet makkelijk”, aldus Sidik.

De recentste volkstelling in Indonesië dateert van ruim tien jaar geleden en in veel afgelegen gebieden is de bevolkingsregistratie altijd pover gebleven. In geïsoleerde dorpen worden geboorte- en overlijdensgegevens nauwelijks schriftelijk bijgehouden.

Ook in Sri Lanka is de bevolkingsregistratie verre van ideaal. Telefoontjes naar het leger, de politie, het nationale rampencentrum en departementen produceren sterk uiteenlopende dodencijfers. De nationale rampendienst houdt het voorlopig op 27.000 doden. Op de vraag waarom de regering niet in staat is een eenduidig aantal te verstrekken, geeft directeur Nimal Hettiarchchi van de rampendienst niet thuis. „Sorry, stel me die vraag niet.”