Het fraai geïllustreerde verhaal is een van de jeugdboeken waarmee kinderen al op jonge leeftijd vertrouwd worden gemaakt met de politieke verdeeldheid en spanningen in hun vaderland.

„Er wordt over de hoofden van kinderen een politieke en culturele oorlog uitgevochten”, zegt Leonard Marcus, expert op gebied van kinderboeken en docent aan de New York University. „Conservatieven en progressieven verpakken hun boodschap in fantasieverhalen en proberen zo hun gelijk bij de kinderen te krijgen.”

Het boek over de strijd tussen Koning Donald en Hillary Queenton is geschreven door Kash Patel, een voormalig defensiemedewerker van Trump. Hij wil in het boek aantonen dat Trump onrecht is aangedaan met het Steele-dossier waarin bewijs zou zitten dat hij samenwerkt met de Russen.

Het verhaal dat Patel schrijft, gaat over een middeleeuws koninkrijk, waar koning Donald zich tegen de boze aanslagen van Queenton verweert. De situatie wordt nog lastiger voor de koning als hij te maken krijgt met de onbetrouwbare boodschapper Keeper Komey. Daarnaast heeft de vorst het te stellen met slechte herauten die spandoeken meevoeren met daarop ”Post” en ”NYT”. Gelukkig krijgt de koning hulp van tovenaar ”Kash” en een aantal trouwe ridders. Die dragen schilden met daarop de afkorting ”M.K.G.A.”. Kash ontrafelt het geheim van de ”stalen doos”.

De woordspelingen in dit boek alleen al zijn veelzeggend ”Queenton” in plaats van “Clinton”; ”Komey” in plaats van ”Comey”, de baas van de FBI die door Trump werd ontslagen; MKGA in plaats van MAGA, de afkoring voor de leus ”Make America Great Again”. ”Post” refereert aan het dagblad Washington Post en ”NYT” is de afkorting van de New York Times, twee kranten die Trump niet welgezind zijn. Ook is het niet moeilijk een relatie te leggen tussen het Steele-dossier en de stalen doos. En wie enigszins bekend is met de staf van Trump, ontdekt dat tovenaar Kash de schrijver zelf is.

The plot against the King is niet het enige kinderboek waarin op bijna opzichtige wijze een politieke boodschap is verpakt. Dana Loesch schreef het boekje ”Paws Off My Cannon”. Daarin gaat het om het verhaal van Bongo, een hongerige gorilla, die dol is op cupcakes. Maar op een dag valt een groep hyena’s, gewapend met kokosnootkanonnen, het dorp binnen. Bongo en zijn vriendin Bonnie worden geraakt door de afgeschoten kokosnoten. De invallers roven de cupcakes. Bonnie wil daarop alle kokosnootkanonnen in het dorp verbieden. Bongo is het daar niet mee eens. Niet de kanonnen zijn volgens hem het probleem, maar de hyena’s. En die kunnen in hun slechte werk gestopt worden met kokosnootkanonnen.

Dat dit boekje populair is bij de wapenlobby, laat zich gemakkelijk raden. Niet verwonderlijk overigens, want de schrijfster is jarenlang woordvoerder van de National Riffle Association geweest.

Racisme

Wie denkt dat dit soort boekjes in de VS alleen verschijnen in rechtse en conservatieve kringen, heeft het mis. Ook aan progressieve zijde gebeurt dit. Ibram X. Kendi, directeur van het Center for Antiracist Research van Boston University, schreef bijvoorbeeld het boek ”Antiracist Baby”. Dat is bedoeld om kinderen al op peuterleeftijd bewust te maken van racisme.

Een ander voorbeeld is ”When Aidan became a brother” van Kyle Lukoff. Het gaat om Aidan, die als meisje werd geboren, maar later vond dat zij een jongen was. De ouders zijn daarin meegegaan en in de rol van jongen voelde Aidan zich gelukkig. Het behoeft geen uitleg dat dit een poging is om kinderen te leren het transgenderisme te accepteren.

Dat bepaalde waarden of een levensovertuiging via een kinderboek wordt overgedragen, is volgens Leonard Marcus niet nieuw. „Dat gebeurt al eeuwen. Maar de ideologische gedrevenheid die er zit achter de uitgave van kinderboekjes over actuele, beladen thema’s, is wel opvallend.”

De ironie is volgens hem dat „moderne Amerikanen daarmee in de voetsporen van oude communisten treden. Het was Lenin die kort na de Russische Revolutie enkele van de beste illustratoren en grafisch ontwerpers inschakelde om boeken voor kinderen te maken. Daardoor wilde hij de jonge kinderen overtuigen van het gelijk van de revolutionairen. Als je de boeken van toen ziet, constateer je dat de volgelingen van Lenin dit op een heel doorzichtige manier deden. We zijn nu een eeuw verder en conservatieven én progressieven doen dat nog even doorzichtig.”