Dales is opgegroeid met zorgen over de aardbevingen en ziet de situatie in haar familie als exemplarisch voor de situatie in de rest van het getroffen gebied. Haar opa was tot hij 2016 overleed in conflict over de schade aan zijn woning in Zeerijp. De familie hielp hem met gesprekken met instanties en met juridische procedures.

Dat terwijl haar ouders zich ook moesten bekommeren om de schade aan hun eigen huis. Ze moesten zoals wel meer Groningers „schaken op meerdere borden”, aldus Dales. „Je hebt je eigen dossier, soms een mantelzorgdossier, soms ook nog een professioneel dossier”, zegt ze. „Het is lastig om die niet te laten vervlechten en je leven te laten overnemen.”

De Groningers in het aardbevingsgebied hebben volgens Dales het gevoel gekregen dat „andere motieven dan de menselijkheid belangrijk zijn, dat geld en het electoraat belangrijker zijn dan de mensen.” Dat is een fundamenteel gevoel geworden bij de bewoners in het getroffen gebied, dat van een „tweederangs burger” met wantrouwen tegenover de overheid. Zelfs tot in de klas is volgens de geestelijk verzorger te merken dat kinderen het gezag - de meester of juf - van huis uit hebben leren wantrouwen.