Dat blijkt uit een serie Kamervragen die CU-Kamerlid Grinwis vrijdag indiende.

Vissers die noodgedwongen gebruikmaken van de regeling krijgen als het aan Staghouwer ligt een vergoeding op basis van de grootte van het schip, ongeacht de hoeveelheid vangstrechten (in jargon contingenten genoemd).

Grinwis wil echter van de bewindsman weten of die alsnog bereid is om bij sanering „een eerlijke vergoeding” te bieden, die recht doet aan het gegeven dat het verwerven van vangstrechten vaak grote investeringen van vissers heeft gevergd.

In de toekomst wil Staghouwer de individuele vangstrechten over de potentiële gegadigden verdelen op basis van transparante criteria waarbij duurzame vissers beloond kunnen worden met extra vangstmogelijkheden. Grinwis vraagt zich af waarom de bewindsman daarbij voorbijgegaan is aan het alternatief dat de visserijsector zelf op tafel legde. In dat plan zou jaarlijks slechts een deel van de vangstrechten worden uitgedeeld, bijvoorbeeld 90 procent, en zou de resterende 10 procent worden ingezet voor ruimte voor jonge vissers en verduurzaming.

Ook wil het Kamerlid weten hoe het kan dat Staghouwer het systeem van beheer voor de ingenomen contingenten al in kannen en kruiken is, terwijl de sector in de veronderstelling verkeerde dat dit in onderling overleg zou worden ingevuld.

Staghouwer dient oog te hebben voor een rechtvaardige uitvoering, aldus Grinwis, aangezien veel vissers „in deze zware en vaak verdrietige tijd” met de rug tegen de muur staan.