Als de minister vrijdag niet ingaat op vier gestelde eisen, volgen er acties. Jeugdbeschermers bepalen welke hulp kinderen nodig hebben en geven ouders adviezen over de opvoeding. Ouders zijn verplicht die aanwijzingen op te volgen. Een kind komt pas bij een jeugdbeschermer terecht als er volgens de kinderrechter sprake is van ernstige ontwikkelingsbedreigingen, zoals mishandeling.

Waarom stelt u dit ultimatum?

Van der Aar: „De sector is omgevallen. Alleen een handjevol mensen dat doorbuffelt, staat nog overeind. Al zeven jaar lang vragen we daarvoor aandacht bij het kabinet door gesprekken, brieven, petities en acties op het Malieveld. Nu gaan we zelf onze grenzen stellen en het werk neerleggen totdat het ministerie ons tegemoet komt en onze eisen inwilligt. Het is code zwart. Een ziekenhuis zegt dan dat ze niet langer mensen opnemen. Maar jeugdbeschermers gaan altijd maar door, terwijl het echt niet meer gaat.”

Wat betekent code zwart concreet voor mensen op de werkvloer?

„Er is allang niet meer voldoende tijd, aandacht en kwaliteit voor de kinderen en voor de gezinnen waaruit zij komen. Dat blijkt ook uit onderzoek van Significant Public: jeugdbeschermers doen ruim twee keer zoveel werk als ze aankunnen, is gebleken uit onderzoek. Wie voltijds werkt, kan acht gezinnen begeleiden. Maar in de praktijk zijn het er vaak achttien. En dan te bedenken dat het begeleiden van een gezin allerlei werkzaamheden met zich meebrengt, zoals administratie, rechtszaken en onderzoek. De reistijd komt daar nog eens bovenop. Daarnaast draait een beperkt aantal mensen crisis- en bereikbaarheidsdiensten. De medewerkers moeten soms halsoverkop van huis. Alles bij elkaar komt het er op neer dat jeugdbeschermers de hele week aan het werk zijn, soms tot zondagavond aan toe.”

Wat eisen de jeugdbeschermers van de minister?

„Ten eerste moet er structureel 400 miljoen euro komen. Daarmee betalen we voor het werk dat mensen nu al doen. We kunnen met dat geld de werklast verlagen naar verantwoorde proporties door 5000 jeugdbeschermers aan te nemen.

Daarnaast moet het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport maatregelen nemen om waar mogelijk te voorkomen dat kinderen bij jeugdbeschermers terechtkomen. Dat ministerie is verantwoordelijk voor dergelijke preventieve maatregelen.

Verder willen wij dat de professionals zélf moeten kunnen bepalen welke zorg zij inschakelen voor het kind. Nu beslissen gemeenten daarover. Maar wij willen die overheidsbemoeienis niet.

Tot slot willen wij dat het individuele tuchtrecht verdwijnt, waardoor het niet langer mogelijk is dat door het tuchtrecht alléén individuele jeugdbeschermers verantwoordelijk zijn voor fouten. We werken in een keten, waarom is dan alleen de uitvoerder van het werk verantwoordelijk en niet de minister of een wethouder?”

Bent u bereid tot onderhandelingen met de minister?

„Als het kabinet of het ministerie wil meedenken over oplossingen, sta ik altijd open voor gesprek. Maar als ze voorstellen om bijvoorbeeld 200 miljoen euro extra te investeren, dan is dat niet meer dan een lapmiddel. Als we die 400 miljoen niet krijgen, kunnen de jeugdbeschermers niet het werk doen in de tijd die ze daarvoor hebben.”

Hoever bent u van plan om te gaan met actievoeren?

„We stoppen eerst met onzinnige werkzaamheden, zoals administratie. We zijn nog met onze leden in gesprek hoe ver we precies willen gaan. We sluiten niet uit dat we acties gaan voeren die de cliënt raken. Verder wil ik er niet al te veel over zeggen. We willen met sommige acties ook verrassen.”