„Ik heb Mijn handen uitgebreid, de ganse dag, tot een wederstrevig volk, die wandelen op een weg die niet goed is, naar hun eigen gedachten.”

Er is een slot van liefde tot de zonde en de werelddienst. Hierdoor moet Christus buitenstaan. Maar vooral is er het slot van ongeloof, en dit houdt eigenlijk de deur dicht. Als dit slot weggenomen of verbroken is, dan springen al de andere sloten vanzelf open.

Bij de Laodiceërs had men voornamelijk twee sloten. Zorgeloze lauwheid was het ene, en trotse verwaandheid was het andere slot dat Jezus buiten hield. Mag ik terloops eens vragen: wat voor slot is er op uw hart dat Jezus nog buiten houdt? Luister toch met licht van boven en in uw eigen belang, kom tot inkeer. Ook bij gelovigen kunnen dikwijls nog veel sloten zitten die het hart voor Jezus sluiten, en Zijn nader binnenkomen verhinderen. Behalve de reeds genoemde, waarvan het ongeloof de voornaamste is, kan er zo’n lauwheid, traagheid, eigengerechtigheid en verwaandheid zijn, dat het hart voor Christus gesloten is. Ook kan men zijn schuld en tekortkomingen zo wettisch beschouwen dat er geen toegang voor de Heiland is.

Dit ”staan” drukt ook Jezus’ lankmoedige lijdzaamheid uit, Zijn groot geduld. Hoe verachtelijk Hij ook behandeld werd, hoeveel hoon en tegenstand Hij ook van de zondaren leed, Hij bleef aanhouden, Hij bleef staan. Hij had allang boos kunnen heengaan. Het was werkelijk al zeer genadig als Hij eenmaal tot ons kwam om ons Zijn gunst aan te bieden.

Th. Avinck,
ouderling en oefenaar te De Bilt

(”12 Practicale verhandelingen”, 1784)