Aangezien wereldwijd mensen massaal weer naar het buitenland willen en vliegvelden en luchtvaartmaatschappijen kampen met tekort aan personeelsleden omdat die elders een baan hebben gevonden, is het van groot belang de reis te plannen voor de dagen waarop de rijen op de luchthavens (hopelijk) niet al te lang zijn.

We kozen dus voor een periode tussen twee pieken in: Pinksteren en het begin van de zomervakantie. We namen een middagvlucht uit Israël en een avondvlucht naar Israël. Niet in het weekend maar door de week – want ook dat zou moeten helpen.

Toen we op de luchthaven Ben Goerion de vertrekhal binnenstapten, slaakte ik een zucht van verlichting. Ik zag dat de eerste rij voor het inchecken minder lang was dan ik had gevreesd. De vorige keer moesten we daar anderhalf uur wachten. Bovendien bleek de vlucht niet geannuleerd, want ook dat komt dezer dagen vaak voor.

Terwijl we stonden te wachten voor de incheckbalie vond de veiligheidscontrole plaats, die bestaat uit het controleren van papieren en het beantwoorden van vragen als: „Heeft iemand u een pakje meegegeven?” Tevens maakten wij als in Israël woonachtige Nederlanders een praatje met in Nederland woonachtige Israëliërs over de vraag in welk land de woningcrisis het ergst is.

Het eerste obstakel hadden we gehad. Op naar de handbagage-check, waar we ook erge verhalen over hadden gehoord. Daar ging het echter verbazingwekkend snel omdat we door het poortje voor gehandicapten mochten, waar zich buitengewoon vriendelijk luchthavenpersoneel bevindt. De laatste barrière was de paspoortcontrole, maar de scanmachines hebben de job overgenomen van de douaniers. Na een snelle scan van het Europese document vloog het poortje open.

We waren blijkbaar niet de enigen die wegens de angst voor lange rijen veel te vroeg waren voor het vliegtuig, want de vertrekhal was vrij vol. Ook anderen hadden door de reis naar de luchthaven en het staan in de menselijke files blijkbaar trek in een hap gekregen, want de rijen voor de eetgelegenheden waren lang. Behalve die voor de pannenkoekentent. Even later nuttigden we dus een vette pannenkoek. Maar of het heel verstandig was?

Toen we eindelijk het luchtruim van Israël hadden verlaten, werd het aan boord tijd voor de warme snack. Die bestond uit een broodje zuurkool met rosbief. Mijn echtgenote Judith nam er geen hap van, maar ik liet het mij uitstekend smaken, hoewel ik eigenlijk wel beter wist. Ik had net de laatste hap genomen toen het belletje klonk, het lichtje aanfloepte en uit de luidspreker de stem kraakte dat de riemen vast moesten. Het schudden kon beginnen. Ik zal u maar niet vertellen hoe ik me voelde.

In gezonde toestand bereikten we Schiphol en ook daar viel de rij deze avond mee, hoewel de scanmachines voor de paspoorten om voor ons onbekende redenen waren uitgeschakeld. De koffers verschenen gelukkig snel. Ook dat was een opluchting, want in het Israëlische nieuws was vaak gemeld dat de koffers niet altijd mee komen.