„Maar de zonde oorzaak genomen hebbende door het gebod, heeft in mij alle begeerlijkheid gewrocht. Want zonder de wet is de zonde dood.”

Zoekende mensen beginnen soms hoop te scheppen en gevoelen soms aanmoedigende bewegingen in preken, in het lezen van Gods Woord, in het gebed. Op die hoop beginnen ze weer te arbeiden, maar in hun eigen kracht en met een verkeerd doel, namelijk om God te bewegen. Nu zullen ze zich wel nauw wachten voor de zonde, ze zullen aanhouden in het bidden en in andere geestelijke werkzaamheden. Dan hopen ze Christus te bewegen dat Hij Zich over hen erbarmt en hen aanneemt.

Maar de Heere ontdekt hen hun totale onmacht. Hij toont hen de geestelijkheid van de wet, die ze tevoren niet zagen, en hun geesteloosheid meer dan ooit. Zij worden hun duisternis in alle geestelijke dingen meer dan tevoren gewaar. Hij laat hen even vallen om te ontdekken, totdat zij de gruwelijkheid van de zonde, hun walgelijkheid, hatelijkheid en totale onmacht zien, zodat ze in dat gezicht zo klein worden als een worm, als de verloren zoon. Dus verliezen ze allen moed op hun werk. Tot zodanig een laagte gebracht, wachten ze alleen op voorkomende genade. Elke goede gedachte, ieder stapje dat ze naar Christus doen, iedere opslag der ogen naar de hemel om genade, het kleinste neerdruipend traantje, de minste zucht erkennen zij een goedheid van God te zijn en het bedroeft hen dat ze in die erkentenis nog zo duister zijn.

Wilhelmus à Brakel,
predikant te Rotterdam

(”Redelijke Godsdienst”, 1893)