„Want velen zijn geroepen, maar weinigen uitverkoren.”

Anderen overwegen de zaak, geloven hem die roept, hem kennend als oprecht. Ze vrezen geen gevaren. Ze zien dat de aangewezen weg rechttoe rechtaan leidt naar de plaats waar ze graag waren, al schijnt die wat moeilijk. Daarom verlaten zij geheel de eerste weg, volgen in bestendigheid hun leidsman en komen zo op de plaats van hun begeerte, waarvan de anderen verstoken blijven.

Dit is zo een zinnebeeld van de weg der bekering. Zo gaat het in de bekering van de mens: God roept allen die onder de bediening zijn en waarschuwt voor het verderf. Hij nodigt tot zaligheid en toont allen de weg: Jezus Christus. Velen slaan daarop helemaal geen acht en laten het daar, als een zaak, die hen niet aangaat. Anderen horen eens, maar gaan weer heen.

Anderen worden overtuigd en ontvangen algemene werkingen van de Heilige Geest. Algemeen noem ik ze, omdat beide, uitverkorenen en onbekeerden, die deelachtig worden. Deze zijn gewoonlijk overtuigingen van hun ellendige staat en indrukken van zaligheid en verdoemenis, schrik voor de toorn Gods, kennis van de Heere Jezus en de verborgenheden des geloofs, hoogachting van de staat der kinderen Gods, een wens om daarbij te horen, een voornemen om zich te bekeren, bidden, lezen van Gods Woord, historisch geloof, zich voegen bij de godzaligen, de grove besmettingen der wereld te ontvlieden, en dergelijke.

Wilhelmus à Brakel,
predikant te Rotterdam

(”Redelijke Godsdienst”, 1893)