Spitsuurtje

Datzelfde reikhalzen naar de toekomst spreekt uit het onlangs gesloten sociaal akkoord. Jonge werknemers moeten hun gehele levensloop overzien. Ze moeten bewuste keuzes maken voor het moment dat ze 65 jaar (mogen!) worden en ze moeten kiezen hoe ze het aan willen pakken als ze in het spitsuur van het leven terecht (mogen!) komen. Het spitsuur van het leven is de periode dat er zorg voor de kinderen gevraagd wordt van mensen die zich intussen volop moeten kunnen ontplooien, zo veel mogelijk moeten participeren in het arbeidsproces, voluit sociale contacten moeten onderhouden, mantelzorg mogen verlenen en ten slotte vrijwilligerswerk doen en het verenigingsleven op peil houden. Welnu, een persoonlijk aspect maakt duidelijk dat het een fors spitsuurtje kan zijn. Mijn oudste dochter is net 18 jaar geworden en mijn jongste zoon is 4 jaar. Hij zal net zo veel zorg nodig hebben als de oudste kreeg, lijkt me. Dus kunnen we bij leven en welzijn nog even vooruit met ons spitsuur. Maar goed, dat is ’s levens loop!

Terug naar sociale zaken. 2004 was het jaar van de sociale onrust. Hoog opgelopen in de hete herfst, en redelijk afgekoeld tegen de winter. Nadere analyse roept de vraag op wat de zin was van de opgeklopte spanningen. De vakbeweging staat weer op de kaart, de werkgevers starten de CAO-onderhandelingen, het kabinet raakt de fiscale voorzieningen voor de prepensioenregeling kwijt en krijgt er zijn nieuwe speeltje voor in de plaats: dat is de levensloop.

Deze levensloopregeling is aangekondigd als dé oplossing voor alle problemen op het terrein van arbeid en zorg. Maar het wordt een kostbare geschiedenis. Waar werknemers nu ongeveer 3 procent inzetten om eerder met pensioen te kunnen, gaat degene die wil deelnemen aan de levensloopregeling 12 procent inleggen. Niet veel mensen kunnen dit bekostigen. Bovendien, als ze er al aan beginnen en ze besluiten in het reeds genoemde spitsuur van het leven verlof op te nemen, kunnen ze weer van voren af aan beginnen met sparen. Dat is een onzekere levensloop.
Genadetijd

Vreemde wezens zijn wij. Reikhalzend naar de toekomst, rekenen we stilletjes op voldoende tijd. Maar wat is eigenlijk tijd? Tijd is opeenvolging van ogenblikken. Tijd zegt dat er een vroeger, een verleden, een heden en een toekomst is. Tijd zegt: beweging, verandering, meetbaarheid, telbaarheid, beperktheid, eindigheid, schepsel. Daarom is er in God geen tijd: in Hem is geen worden, maar een eeuwig zijn. Onmeetbaar in zijn duur. Duizend jaren als een dag. De eeuwigheid van God is als een eeuwig heden, zonder verleden of toekomst. Dan is ”onze” tijd maar een tel in het licht van de eeuwigheid. Maar wel een cruciale tel, want God plaatst mensen in de tijd om tot Zijn eer te leven. Omdat dat door de zondeval is verworden, is tijd nu genadetijd. Om Hem te zoeken, die Zelf gekomen is om te zoeken en zalig te maken dat verloren ligt. Geve de Heere dat we in verwachtend uitzien onze genadetijd mogen uitdienen. In ons werk, in ons persoonlijk leven, de kerstdagen in, het oude jaar uit, het nieuwe jaar in. Dat is een zekere levensloop.