Mensen die in Nederland asiel aanvragen, gaan eerst naar het centrale aanmeldpunt in Ter Apel in het oosten van Groningen. Dat aanmeldpunt is de afgelopen maanden overvol. Asielzoekers slapen in tentjes en op stoelen omdat er nergens plek voor ze is. Paas noemt het „een nationaal probleem met een zware lokale impact”. De commissaris in Groningen voegt eraan toe: „Afgelopen najaar konden we al zien dat er opstoppingen in Ter Apel zouden komen. Met de Oekraïne-crisis deden die zich acuut voor. We zijn onderdeel van een beschamend rollenspel. Beschamend wat we mensen aandoen, dat we ze in tentjes moeten zetten. Je ziet veel warme woorden, maar het wordt niet opgelost. Wij hebben aan alle bomen geschud en het aan iedereen verteld. Ik vind het verwijtbaar dat de nationale autoriteiten het zo ver uit de hand hebben laten lopen. In een beschaafd en rijk land had het nooit zo ver moeten komen.”

De krapte in de asielopvang komt doordat er geen huizen beschikbaar zijn voor statushouders. Dit zijn mensen die in Nederland mogen blijven en dus de asielopvang zouden mogen verlaten. Zij moeten noodgedwongen in asielzoekerscentra blijven, waardoor nieuwe asielzoekers niet kunnen doorstromen vanuit Ter Apel. „De overheid kan tegen gemeenten zeggen: we rekenen erop dat jullie zo veel plekken realiseren voor mensen die allang niet meer in een asielzoekerscentrum hadden moeten zitten, ga daar plekken voor regelen. Met een structuur kun je op korte termijn een einde maken aan de totale verstopping van Ter Apel door ergens anders ruimte aan te wijzen”, zegt Paas. Dit geeft hem naar eigen zeggen „een gevoel van opluchting. Maar als mensen zeggen dat een structuur het niet meteen beter maakt, geef ik ze gelijk. Van een crisisstructuur heeft nog nooit iemand een bed gekregen.”