Volgens de rechter moesten de partijen eerst maar eens met elkaar praten, omdat er een „Babylonische spraakverwarring” was ontstaan over de hele kwestie door een gebrek aan communicatie tussen de partijen eerder. Ze vroeg zich overigens ook af of een kort geding, dat alleen in geval van spoedeisendheid dient te worden aangespannen, wel de juiste procedure was, omdat het regelgeving betreft en omdat er al langere tijd over wordt gebakkeleid. Volgens foodwatch is dat wel degelijk het geval, omdat separatorvlees een voedingsbodem voor bacteriën is en gevaarlijk kan zijn voor de volksgezondheid. De organisatie wil niet wachten tot dit duidelijk wordt door een naar incident. Ook moet de consument weten of het gebruikt is en van welke dieren het dan afkomstig is, want niet iedereen wil ieder dier tot zich nemen.

Separatorvlees is de benaming voor het vlees dat op botten van geslachte kippen en varkens achterblijft en met een machine alsnog wordt verwijderd, eerst onder lage druk en als dat niet lukt onder hoge druk. Bij lage druk wordt een gehaktachtige substantie vrijgemaakt, bij hoge druk een pasta-achtige, ook wel pink slime genoemd. Het eerste mag nog vlees worden genoemd, het tweede niet. De producten worden onder meer verwerkt in worsten, slavinken en snacks.

De eisen van foodwatch gelden beide varianten. De organisatie vindt het goed dat alles van het dier gebruikt wordt, maar wil gewoon meer helderheid over waar het vandaan komt en hoe het gebruikt wordt. Ze zegt dit herhaaldelijk te hebben gevraagd, maar dat documenten uitbleven. Dat voedde de verdenking dat er geen controles waren, omdat die moeten worden gedocumenteerd. Volgens de Staat en de Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit wordt er wel gecontroleerd en gedocumenteerd en kan dat worden aangetoond.

Nog deze maand moet het gesprek plaatshebben.